Ben 5 çocuklu bir annenin kızıyım, ev her zaman ahır gibiydi annem çocuklarının psikolojik ve biyolojik hastalıklarından hastane hastane gezmekten bırak kendine zaman ayırmayı çocuklarıyla sohbet edip yetiştiremedi, evde yemek pişmezdi açlıktan sinir krizleri geçirdiğimi bilirim annem depresyondaydı çünkü tüm bu zorluklara destek değil köstek olan bir kocası da vardı, bi annen evkadıyla ne kadar ağır imtihan olabilirse aklınıza gelebilecek veya gelemeyecek en uç acıları yaşadı , evlat acısı yaşadı. Her şeyi yaşadı. Annemin en uçları yaşadığını biliyorum. Ve bunlara rağmen 1-2 çocuğuyla yaşadığı sıkıntılardan isyan eden anneleri gördüğümde biraz darlanıyorum. Her annenin kapasitesi farklıdır tabi her çocukta mutlaka zorluklar vardır kimseyi küçümsemiyorum yanlış anlamayın. Ama diyorsunuz ya hani ' anne ol dediklerimizi unutma görürsün sonra' işte ben kolikten çok daha büyük, en büyük evlat acılarını en kötü senaryoları gördüğüm aileden, bir enkazdan çıkıp kendime kurdugum yeni yuvada umutlarıma sarılarak yeni hayatlara anne olabilmek için kendimi toparlayabildim, bunun yeniden yıkılmasına izin vermek istemiyorum. yani karşınızdaki insana ders vermek isteyebilirsiniz tabiki sizin de tecrübelerinşz olmuş ama herkesi cahil zannetmeyin demek istiyorum.