Ben ankaradayim bende aynı sizler gibiyim sanki ben enkaz altında gunlarce kaldım sanki o kıyamet benim başımda koptu eski neşem enerjim keyfim asla yok hayattan keyif almıyorum gün içinde çocuk olmasa yüzüm gulmeyecek çocuk yatınca ağlama krizleri tutuyo enkazdan çıkan çocukları düşünüyorum anne babasız kalanlar o hamileler yaşlılar gençler hepsini ayrı ayrı düşünüyorum nasil unutacaklar kapalı alanda yarım saat dursak içimiz daralır o insanlar o mezarların içinde günlerce nasıl dayandılar nasıl düzelecek bu psikoloji evimin odalarında gezerken uyanıyorum eşyalar hep fazla geliyo gözüme o insanlar bunlara muthaf ve benim evim eşya dolu dolabım erzak dolu utanıyorum burda da bu deprem olsa evim yıkılsa diye düşünüyorum çocuğa bakıyorum içim gidiyo yanımdan ayırmıyorum enkaz altida kalırsak çocuğa sarılayım onu koruyayim hemde uzun süre kalırsak emzirirdim en azından açliga daha iyi dayanır diyorum kafam çok kötü Allah size yardım etsin empati kuramiyorum bile