Eşimle severek evlendik. İsteyerek çocuk yaptık. Şimdi kızım 1 yaşında. Bir süredir tek başıma bakıyorum. Kolay bir bebek değil. Sürekli ağlar ama sürekli. Evde sadece o uyurken iş yapabiliyorum. Onun dışında çok hareketli olduğu için sürekli ayakta peşinde. Bir de doğumdan sonra depresyona girdim ve hala devam ediyor. Bu süreçlerin hepsini bilmesine rağmen eşim evin temizliğine düzenine taktı. 3 yıldır evliyiz şimdi çıkası geldi bu huyun. Ben bazen günlerce ağlıyorum. Ağlarken yemek yapıyorum gözlük takıp kızımı yürüyüşe çıkartıyorum ağladığım anlaşılmasın diye. O geliyor mutfak niye dağınık diye bana kızıyor. En son dayanamadım ev ile ilgili bir şey daha söylersen gidicem dedim. Ertesi gün banyoyu niye temizlemeden çıkıyorsun diye bana kızıyor. Çünkü 30 dk içinde duş aldım yemek hazırladım. Sonra kızıma yemek yedirdim geçe kalmasın diye. İşten o istememesine rağmen ayrıldım kızıma kendim bakmak için kendince acısını çıkartıyor. Ama benim bunları çekecek sabrım da sevgim de kalmadı. O hayatımda olmasa hiç bir şey eksilmez. Hiç bir paylaşımınız yok. Bu durum düzelir mi? Tabi bu durum düzelene kadar ben dayanır mıyım?