Çok seviyorum,anamdir başımın tacıdır.rabbim hakkıyla evlatlık yapmayı nasip etsin fakat hayirdan anlamıyor.evim uzak aramizda 450 km aşkın yol var.arabam.yok.iki çocuğum var.kizim problem değil fakat oğlum otobüste çok problem çıkartıyor.sirekli ağlıyor ayaklanip yürümek istiyor otobüste izin vermeyince de inletiyor bağırırken inene kadar saçımı basimi yoluyorum.parasinda değilim uçak olsa uçakla gideceğim.fakat sehrimde havalimanı yok.okullar bir hafta tatille bayram tatili birleşmiş.annem ısrarla bana gel diyor.Yolda ne kadar zorlandığını anlatıyorum fakat anlamıyor sanki bahane uyduruyorum gibi geliyor.oglum çok yaramaz asla dur veya yapmadan anlamiyor annemde iki dk durmuyor çok koşuyorum arkasından.haliyle çocuksuz ev ıvır zıvır sus biblo çok kıracak diye yüreğim ağzıma geliyor.annem asla gözünde değildir bilirim benden çok sever torunlarını.birini kirsa vur oburkunude kır der ama ben çok geriliyorum.arti birde yoldan çok korkuyorum beş buçuk saat otobüsle.guzlelikle kaç kere anlattım. Fakat anlamıyor.kiriliyor.kirilsin istemiyorum.sen gel diyorum fakat o da yoğun çalışıyor artı kardesimde çalıştığı için bırakamıyor.ne yapacağımı şaşırdım.nasil kırmadan güzellikle gelemiyecegimi anlatabilirim.