Kızlar ben öyle bir hayat yaşıyorum ki yaşamak istediğim hayatla şu an içinde bulunduğum durum bambaşka. Bu 3. senemiz evliliğimizde. Ben aile sorunları yüzünden psikolojimin çok yıkık olduğu bir dönemde görücü usulü bir şekilde eşime evet dedim. Kırsalda yaşıyorlardı. Bense şehirde doğup büyümüş bir insandım. Öğretmenim. Okulu bitirdiğimin 2. Senesi evlendim. Görev yapamıyorum. Eşim çalışmıyor. O kadar malımız mülkümüz var el altında çalışmam ben diyor. Benim calismama izin vermiyor. Bana söz verdiler 1 sene otursun düğün borçları bitince merkeze göndeririz göndermediler. Maddi destekleri yok. Burada fıstık işi ile uğraşıyorlar. Her sene trilyonlar kazanıyorlar. Hep borç var bitsin deyip oyalıyorlar. 3 senedir hiç yaşamak istemediğim bir hayatı yaşıyorum. Sabrettiğim tek şey eşim. Onu seviyorum. Bana sadık sevgisine inanıyorum. Ama sevgi kurtarmıyor artık tek başına. Onun için hiç istemediğim bu hayatın içinde kendimden eksiliyor yok oluyorum. Uzun zamandır boşanma fikri kafamda. Bana fikir verin. Kendine güveniyorum. Kendi ayaklarımın üstünde durabilirim. Eğer benim istediğim hayata evet demezlerse boşanıcam kafaya koydum. Ailemde pişman benim arkamdalar. Kimisi kocan sana iyi idare et diyor. Ama dediğim gibi yok oluyorum kizlar.
