Çok bisey istemedim ki bu hayattan biraz mutluluk azcık da huzur olsa yeterdi bana ... hayatim hep yalanlarla geçti annem beni doğururken öldü sanıyodum öyle büyüdüm 19 yaşlarımın sonuna kadar sonra namus yüzünden babamın öldürdüğünü öğrendim öyle böyle babamdan başka kimsem yok dedim yanında kalmaya devam ettim onuda aynı sene kaybettim birine inandım sevdim evlendim hamile kaldım siddet yüzünden bebegimi kaybettim boşandım seneler sonra yine birine inandim oda ş.refsizin teki çıktı aldattı hissediyodum pesindeydim bugün açığa kavuşturdum o ş.refsize biseyler demeden buraya size yazmak istedim belki ölürüm belki öldürürüm ama bu ihanetle daha ne birine inanırım nede gönül veririm keşke yasak olmasa da o ş.refsizle yanındaki or.osbunun yatak resimlerini atıp rezil etsem onları hayat çok acımasız bu hayatın bana bi gençlik borcu var başımı yaslayıp ağlayacağım derdimi söyleyip rahatlayacağım anamı hiç tanıyamadım gittiğim yerde görürsem tek isteğim omzuna kafamı koyup sadece ağlamak bu bozuk düzenin dengi değilim kimseye inanmayın herkes insan kılığına girmiş şeytan adım nefes koyanlar keske nefes almayı da ögretselermiş