O kadar çok istedim ki bebeğim olsun diye, hamilelikte de doğana kadar heyecanla bekledim... Doğduktan sonra da herşeyimi en iyisi yapmak için çabaladım kıyafetlerini özenerek giydirdim, çeşit çeşit oyuncakların en kalitelilerinden aldım, ek gıdalarını tarifler bakarak hazırladım, eğitici oyunlar-kitaplar-aktiviteler vs vs... Hep bi araştırma içinde neyi daha iyi yapabilirim diye çabaladım. Ama olmuyor yetistiremedim bı çocuğu memnun edemedim terbiye edemedim... 26 aylık ama doğduğundan beri beni terbiye etti hep bı memnuniyetsiz hep bı ağlama sürekli dediğini ettirme çabası tükendim artık. Sabah kalkiyorum bugün iyi geçecek kizmayacam diye ama yok olmuyo memnun edemiyorum istediği biseyi yapıyorum yada veriyorum oyalanma süresi en fazla 5 dakika istediğini yapmazsam oyuncaklarını fırlatıyo, bana saldırıyor ısırıyo, cimdikliyo kasıtlı şekilde canımı yakmaya çalışıyo ama bu tarife sadece bana. Babasına yapmiyo babannesine yapmiyo. Ben artık yeteerrr diye bağırana kadar şansını deniyo. Mesela bugün kalktık güzelce kahvaltı hazırladım bikac lokma zor yedirdim. Markete götürdüm oyuncak istedi aldım eve geldik az bişey ilgilendi tamam bitti o oyuncakla işi. Başka oyuncaklarıyla da öyle ilgilenme süresi 5 dakika. Üşenmiyorum aktiviteler hazırlıyorum ya yirtiyo ya eve saçıyo. Kitaplarını istiyo ama okumama müsade etmiyo etrafa dağıtıyo. En sonunda ortalıktan tüm oyuncak ve kitaplarını kaldıracağım hiç bişey bırakmayacağım o olacak. Demin uyutmaya çalıştım uyumadı istediğini yapmadım diye verdiğim suyun bardağını fırlatıp kırdı en son bağırdım çağırdım gidip yatiyosun diye öyle gıkı çıkmadan gitti uyudu. Ben napacam çok çaresiz hissediyorum kendimi. Hiç istediğim gibi yetistiremedim. Çocuk psikiyatrisine randevu aldık. Nerde hata yaptım bilmiyorum herşeyi gönlünce yapmaya çalıştım diye beni kullanmayı öğrendi sanırım 