Burda da post açmıştım. Kızım 1 yaşına girdikten sonra o kadar değişti ki. Doğduğundan beri mama içiyordu onu bıraktı. E haliyle bıraktığı için uyumuyor da. Dün gece 11 buçuktu kafamı yastığa koyduğumda. Onda sa kaç kez kalktım gece. Sabah da 6 gibi uyandı. Bir haftadır hiçbir şey yemiyor desem yeri. Sadece kavanoz mama yiyor o da meyveli olandan. Neler denedim neler bana mısın demiyor. Kaç gündür kakasını yapamıyor. Dün gece 9 gibi bezini aldım. Daha yeni değiştirdim bezini düşünün çiş bile yapmıyor ya. Kendimi o kadar çaresiz hissediyorum ki. Hastaneye gidecektim perşembe günü. Eşim gitme gerek yok dedi ben de sorun çıkarsa ben de sorun çıkartırım dedim tamam dedi. Dün köye geldik. Kaynanam daha görür görmez yüzüne bile bakmadan zayıflamış niye yedirmedin diyo. Biliyor yemediğini ya illa zayıfladı diyecek. Ben de onu oğluna sor bana bir şey deme dedim. Bugün sabah kalktı sabahtan bu saatte kadar ağladı sadece. İnanın ağzıma lokma süremedim. Bir de fındık için adamlar geldi 15 kişi falan onlara yemek çay yetiştirdim bir de bulaşık yığıldı şimdi. Çocuk deseniz hep huysuz. Az hava alsın dedim dışarı çıkardım. Kaynanam görür görmez içeri geçin diyo. Geçmedim. Yavaş tut kolu çıkacak diyo. En son da giderken çocuğun üzerine bir şey giydir dedi ben işimi bilirim dedim. O ara kızım feryat figan bu arada. Noldu o an bilmiyorum. Aklım yerinde değildi. Bi anda bağırıp çağırmaya başladım. Bütün köy duymuştur eminim. Kaynanam da şaştı kaldı. Çocuğun ayakkabısını attım o sinirle. Eşim de abdest alıyordu bana diyor ne bağırıyorsun. Hastaneye götürseydin böyle olmazdı dedim ne alaka diyo. Hepsi ma.l bunların. Zaten bedenen ruhen bittim şu 1 haftada. Anlamıyorlar. Zorla kızıma bir şeyler veriyor kaynanam. O verdikçe kızım daha da azıyor. Zaten mamayı da en son o verdi elimden alıp çocuk daha da mama içmedi. Çocuğum da korktu ben bağırınca uyudu o şeye. Şimdi uykusunda bile derin nefes alıyor.