O kadar çok yorgunum ki. Hem bedenen hem ruhen. Psikolojim alt üst. Bi kuyuya düşmüşüm de kimse sesimi duymuyor gibi. 1 yaşında kızım var. 2 haftadır rahatsız. Sadece ağlıyor. Uyku yok. O yüzden ben de çok uykusuzum. Bi kaç gündür kayınvalidelerdeyiz. Bıktım gerçekten. Kızıma sürekli bağırır oldum. Bi anlık öfkeyle bağırıyorum. Bağırdıktan sonra da pişman oluyorum. Zaten derdini anlatamıyor haliyle. Ne demediysem kabul etmiyor en son sinirlerime hakim olamıyorum. Kaynanam sürekli başımda konuşuyor laf diyor. İşime karışıyor, kaynatam da öyle. Böyle olunca sinir çocukta patlıyor. Kızım benden korkar oldu resmen. Yemek yedirirken az Bi şey üzerine dökse ay kızım naptın diyorum ona bile ağlar oldu. Oysaki sinirli şekilde demiyorum. Korkuyor benden. Kendimi berbat hissediyorum. Çok kötü bir anneyim. Çocuk zaten derdini anlatamıyor çevremdekiler yüzünden kızıma çatıyorum.