10 aylık kızımla köylük yerde yaşıyoruz. Eşim 3 güne 4 güne bir geliyor işi gereği. Burada tek tük ev var ama insanları pek sıcakkanlı değil. Hiç arkadaşım yok. Şehire haftada 1 iniyoruz. Kızımla gün içerisinde bakkala çıkıyorum salıncak aldım bahçede sallıyorum meyve ağaçlarına gidiyoruz orada yemeyi çok seviyor. Tavukları izletiyorum. Şişme havuz aldım oyuncakları fazlasıyla var. Hamak kurdum. Oyalamak için sıkılmasın diye. Ama sıkılıyor. Sürekli beni görmekten de sıkılıyor bence başka gördüğü insan yok çünkü. O kadar yoruluyorum ki gününü dolduracam diye. Oturup bazen kendi kendine oyun oynayınca vicdan azabı çekiyorum. Terasın kapısını açacakken çıldırıyor sevinçten dışarı çıkmak istiyor ama dışarıda da birşey yok ki ağaçtan tavuktan başka. Hani ben napacağımı şaşırdım. Bence hiç mutlu değil gibi geliyor bana. Gün sonunda bu sefer kendime kızmaya başlıyorum. Babası gelince mesela yüzünde güller açıyor o birşey yapınca çok mutlu oluyor. Ben yapınca o kadar tepki göremiyorum ama. Sallamaya gidiyorum zorla zorla güldürüyorum bin bir türlü şebeklikle. Hani mutlu mu değil gerçekten yoksa normal mi öyle etrafı seyretmesi ben anlamadım ya. Her türlü tavsiyeye açığım