Çınar Ege'min kuvezde 60. gününden merhaba.
Maşallah subhanallah 1 kiloyu geçti kuzucuğum. Doktorumuz gecen hafta ekstubeyken fazla hareket ettigi icin kalori kaybı oldugunu biraz kilo alırsa oksijeni daha iyi tolere edebileceğini söylemişti. Kalori alımını desteklemek icin anne sütüne ilave edecekleri bir mama istediler. Mamayı ancak internetten bulduk ve dün geldi verdik. Artık anne sütünü 14 ml çıkardılar. Takip eden doktorunun izinli olduğu günlerde baska doktorlardan bazı olumsuz bilgiler aldım geçtiğimiz günlerde. Trakeostomi açılabilir dediler. Bunu söyleyen doktor, 23 haftalık dogan bir bebegin yasama ihtimali dunyada bile cok düşük bir ihtimal o mucize bir cocuk evet şu anda yaşıyor inşallah sağlıklı bir sekilde büyür ama uzun bir süredir entübe dedi. O gün trakeostomi ile alakali olarak çok üzüldüm. 23 haftaya ragmen yaşıyor oluşuna şükrettim. Icim hem sevinc hem korkuyla doldu. Takip eden doktorumuz geldiginde trakeostomi durumunu kendisine danıştım bunun çok uç bir ihtimal oldugunu söyledi. 48 saat ekstübe kalabildi sonra entübe oldu. 48 saat ekstübe kalabilmesi iyi bir adım tolere edemeyen bebek 10 dakika da olsa edemez dedi.
Dün yine ekstübe edilmişti ama fazla kalamamis yeniden entübe edilmis.
Bugun de doktorumuz ekstube kalamayisinin cigerlerinden degil apneden kaynaklandığını söyledi. Yani beyindeki solunum merkezi yeterli gelisemediginden solunum yapmayı unutuyor devam edemiyormus. Onun icin verdigimiz bir ilacın dozunu artırdık. Bu bircok prematurede böyledir. Üstelik sizin bebeginiz immatur bebekken daha yeni prematüre oldu. Ben sizin bebeginize çok inanıyorum bu bebek ekstubeyi tolere edecek dedi. Bazı aşıları yapılacakmış.
O kadar mutlu oldum ki anlatamam. Kızlar nazar edeceğimden korkuyorum. Bebeginize bakarken sizde de böyle bir korku oluyor mu? Dünyanın en güzel şeyine bakıyorum sanırım. Masallah diyim gün geçtikçe güzelleşiyor ya da annesiyim diye öyle geliyor bilmiyorum. Ve artık beni hissetmeye başladığına dair işaretler aliyorum. Mesela önceden kuvezinin kapağını açtığımda ve ona dokundugumda oksijeni düşerdi. Artık gittigimde 82 filansa kapağı açınca 76 oluyor ama ben dokunur dokunmaz başına elimi koydugumda, ayağını avucuma yasladigimda, elini oksadigimda 92lere 95 lere çıkıyor. Öyle iyi hissediyorum ki. Bazen gülümser gibi minicik mimik hareketleri yapıyor içim kıpır kıpır oluyor. Bu annelik ne kadar güzel bir şeymiş. Bir gün hemsireler hadi annesi seni dışarı alalım dediklerinde yanından ayrılırken hoscakal yarın yine gelecegim demeyi unuttum kuvezin yanından biraz uzaklasmistim ki oksijenini geri 76 ya düşürdü hemen dönüp senle vedalasmayı unuttum mu yarın görüşürüz birtanem dedim ben bunu der demez bir baktım oksijeni 95 e fırlamış. Ona iyi geldiğimi görmek bana da çok iyi geliyor. Eve geldiğimde içimde tarifsiz bir boşluk oluyor. Sanki hep benimle olan göğsümde duran bir parçam eksikmis gibi. Onu çok özlüyorum. Ne yollardan geçtiğimiz aklıma geldikce duygulanıyorum. Varlığına ve bugünümüze hamdolsun.
Rabbim evlatlarımızı bizlere bağışlasın sağlıklı mutlu günlerini göstersin. Her türlü hastalıktan her türlü fenaliktan onları korusun.
