Kayınpederim ve kaynanam aslında iyi anlaştıklarını ama çocuklar söz konusu olduğunda birbirlerini kıskanıp laf dalaşına girdiklerini söylerler. Gerçekten de biz onları ne zaman ziyarete gitsek veya hepberaber telefon görüşmesi yapıyor olsak saçma kavgaları insanı yaşadığından öylesine bezdiriyor ki anlatamam... 'Aa oğlum yolculuğa mı çıkacaksınız, fazla hız yapmayın' öteki,' yav sen ne biliyon onların arabası iyidir onlar bilir nasıl kullanacağını ' başka bir örnek, ' oğlum sırtınıza bişey alın üşümeyin' ' sen karışma onlar bilir ne yapacağını insanın sinirini bozma ' bu anlamsız saçma laf dalaşlarının kıskançlıktan olduğunu kendileri itiraf ediyor. Kaynanam daha makul geliyor bana, annemin normal laflarına bile sataşıyor kayınbabam, kendisi daha çok biliyor çocuklarını daha çok düşünüyor gibi davranıyor.
Herneyse, bir kızım olana kadar kayınbabamla öyle böyle idare ediyorduk ama kızım doğduktan beridir ben de ona gıcık kapmaya başladım. Doktorun ver dediği D vitaminini verirken ısrarla küçücük çocuğa onu nasıl veriyorsun dedi, ikna edemedim. Başka örnek, ek gıdaya başladık, 6 ay dolmadı ama doktor iyiki geç kalmamışsın dedi, babam ona konuda da sütünü veriyor muyum diye endişelendi. Veriyorum merak etme baba dedim, içtiği kadar içiyor kalanını sağıp zorla veriyorum dedim. Annem ' Aferin bu kız bizden iyi biliyor' dedi. ( Babamı konudan uzaklaştırmak için yaptı bunu, zaten babamın bana çocuk konusunda fazla tavsiyeleri annemi rahatsız ediyor, eşim ve bana güveniyor.) Sonra babam bu sefer de dediki zorla bile olsa çok zorlama.
Bir kere de ayağında sallarken çocuğumu öpmek istemiştim, eliyle itti beni sanki benden çok o seviyordu uyandırma dedi bana. Ay çok komikti, sanki susturamayınca bana vermeyecek ben doğurdum yani..:))
Belki tüm bunlarda ne var diyebilirsiniz, aslında ben de çok sinirlenmiyorum annem kadar
ama bunun sonu gelmiyor takıntılı gibi sürekli bu tarz davranışları tekrarlıyor, bazen anlatsan da ikna olmuyor ,herşeyin en iyisini biliyor. ... İlk başta kendi babaneme benzetmiştim onu, belli bir yaş üzerindeki insanlara birşey anlatmak zor, kendi bildiklerinin değişmez esnemez kurallar olduğunu sanarlar, ve sanki senin dediğini anlamıyor gibi yapıyorlar, ya kafası basmıyor ne dediğine, ya dediğini değerlendirme becerisine sahip değil üzerine tartışma yürütemiyor, sadece kendi dediğini baskıyla kabul ettirmeye çalışıyor, ve sürekli tatminsiz...
) ilk başta yaşlılık, iletişim Türkçe yetersizliği diye dusundum ama , ben annemle konuşurken babamın müdahalelerini 'he he öyle yapmışlar, evet evet ' diyip geçiştirmeleri ve kendi çocuklarını birbirlerinden kıskandıklarını açıkça itiraf etmeleri (bu arada bence kıskanan annem değil babam) beni düşündürüyor...