Sizlerden dua istiyorum ruh halim uzun zamandır iyi değil. Deliriyor gibiyim Allah korusun. Lohusayım 32 gün önce doğum yaptım. Gurbetteydim annem 10 gün yanımda kalabildi sonra bebekle ben kaldım bebeğim yüksek ihtimal kolik krizleri hiç normal değil. Zorluğu katlanıyor, göğüslerim yara ona teselli olan tek şey meme diye sürekli emzirdim emziremez hale geldim nerdeyse. Bunlar beni çok zorladı eşim de destek oluyor ama ne yapabiliriz ki. Sürekli evdeyim yaşadığım şehirde 40 lı kadın çıkmaz kafası var. Ama gelin görün ki 40 ım çıkmadan 1 haftalıkken hayırlı olsuna gelindi yığınla insan. Yani öyle bir kültürleri cahillikleri var ki garip. Kaynana ve kayınbaba her şeye ama her şeye müdahaleci. Bazen bu kadar laf sokmaktan iğnelemekten yorulmuyorlar mı diyorum. Evime habersiz gelirler hiçbir zaman haber vermezler ben hoşnutsuzluğumu belli ettim ama istemeyen gelin oldum. Sonra vazgeçtim üç günlük dünya dedim ki zaten aşırı arsızlar gidin desem bile umursamazlsr. Anneme geldim bana biraz daha bekleyebilirdin dedi kayınbaba. Ne zaman anneme gelmek istesem istemiyorlar. Sorun falan bunca zaman yaşanmadı bu arada. Genel olarak gelinin ailesi geri planda onlar için. Gurbette kendi çevremden kimse yok hep eşimin çevresi. Atanmak istiyorum ama bebekli hayatın bana ekstra zorluğu yapamicakmışım ümitsizliği verdi. Atanmak istediğimi söylüyorum kaynanama sen anca çocuğuna atanırsın diyor. Asla istemiyor oğlu ordan taşınsın istemiyorlar. Bu yüzden benim başarımı da istemiyorlar. Orada yaşamak, başarısız olmamı istemeleri, çevremin olmayışı, tek başıma bebekli hayata adapte olamamam, kaynana ve kayınbabanın sürekli olumsuz bir havaların oluşu sürekli tartışmaları, bıktım inanın ben o eve girmek istemiyorum vesvese geliyor bana nolur dua edin o evde huzurlu değilim kaynanamın yaptıklarından sonra attığım adıma bile karışmalarından bunaldım üstelik zararsız sessiz bir insan olmama rağmen. Sesimi çıkardığımda da daha kötü olduğunu gördükten sonra hiçbir şey demiyorum. Ben artık uyuyamıyorum bunalıma girdim o eve o yatağa girmek istemiyorum ruhumda bir kasvet var sürekli ağlıyorum tırlatmak üzereyim ben ordan sadece atanarak gidebilirim onu da onlar istemiyor gizlice çalışıyordum bebek olduktan sonra olmuyor. Yaşadığım hissi anlatamıyorum nolur bana dua edin hapsolmuş gibiyim kafese konmuş gibiyim sıkıntım geçmiyor.