Belki iki senedir sürekli mutsuzum, aglamadigim gün yoktur abartmıyorum. Hamilelikte işi bıraktım sonrasında çok bunaldım evde durmaya alışık değildim. Bütün çevrem çalışıyordu, işte yaşadıklarını anlatırken benim konuşacak bir şeyim yoktu. Arkadaşım yoktu. Sürekli evdeydim. Bir ay olcak işe başladım ama gene mutsuzum. Kızımı bırakıp gitmek çok üzüyor. İşim aşırı stresli zaten. İşi işte asla bırakamıyorum. Bugün izinliydim evdeyken bile sürekli işi düşünüyorum. Sürekli aklım işte. Sürekli of yarın iş var, çok yoğun, bir sene daha beklese mıydım acaba diye düşünüyorum. Asla olduğum andan keyif alamıyorum çok stresliyim. İşi bırakma şansım yok maalesef. Bir daha bulamam. Zaman geçiyor sigortam işlesin kendi paramı gene kazanmak istiyorum. Zaten maddi olarak da sıkışığız ev, araba kredisi var. Of ne zaman geçer bu günler ben ne zaman alışıp rahat bir insan olup anın keyfini çıkartıcam ya :(