Kızım 17 aylık. Bu zamana kadar tek büyüttüm. Evet eşim var ama günde 4-5 saat anca görüyor. Yani kısacası huyunu suyunu benden iyi bilen olamaz. Her anne gibi.
Kaynanam geldi bize. Kızım başkasını görünce şımarıyor kendinden geçiyor. Yapmayacağı şeyler yapıyor. Telefon istiyor benden vermiyorum. Kaynanam versene diye üzerime geliyor. Telefon vermixeksen TV aç diyor. Ne anladım ben bu işten. Amaç ekrana bakmaması değilmi?
Kaynanam ilaç içmek için su çıkardı Pet şişeyle içecek. Kızım da istedi. Ben bardakta getirdim almadı. Kendini yırtıyor şişe diye. Yalandan çığırıyor kendini yere atıyor. Verme anne diyorum, verince arsızlaşcak her şeyi ağlayarak yaptırmaya çalışıcak. Ne kadar ağlarsa ağlasın. Çocuk bu. İlgisi hemen dağılıyor zaten. O şişeyi ortadan kaldır başka yere çek ilgisini. Ama yok. Dediğimi de yapmıyor. Kaldır at çantana dedim istiyor napim diyor. Ya verme verme. Sürekli ben çekicem sonra bunu. Gitti verdi yine. Yani kızım istediğini elde etmiş oldu. E haliyle mutlu oldu. Kaynanam da hemen şey diyor "siz bu çocuğun gönlünü yapmıyorsunuz üzüyorsunuz". Ben niye istemim çocuğun mutluluğunu. Sorun mutluluk değil ki. Bir de alışmadı ikinciye alışıcak. Burda benden tecrübeli bir sürü anne var. Allah aşkına böyle değil mi ben mi yanlış biliyorum. Bire izin verdin elde etti çocuk. İkiye izin verdin. Yine yine yine aynı şeyleri ağlayarak yaptıracak. Bu büyüyünce de böyle olacak. Onun ağlamasını da ben çekicem başkası değil.