Merhaba kızlar Ben de bugün sizinle dertleşmek istiyorum. Bugün çok derin bir çığlık attım hatta şu an boğazım acıyor. Böyle bir şey daha önce yaptım mı hatırlamıyorum. İki çocuğum var, büyüğün uysallığı ve naifliğine güvenerek ikinciyi de yaptım aralarında 5 yaş var. Bizim için çok önemli bir yakınımız birkaç gündür hastanede. Eşim de izin falan aldı orada eve pek gelmiyor neredeyse. Neyse bu mühim değil normalde yardımcı bir eş işten gelir çocuklarla oynar yatma öncesi onların enerjilerini alır. Bir yere gitsek yardımcı olur. Yine de beni pek hafifletmiyor bunlar çünkü küçüğüm aşırı ağlak ve kucakçı. Aşırı anneci . Üç gündür sürekli kucağımda her şey dağıtıyor ev asla toplu değil canım hiçbir şey yemek istemiyor onlara bir şeyler pişiriyorum doğru düzgün oturup yemiyor sadece dağıtıyor. Bugün Makarna yapayım dedim büyüğüm istedi onu pişirene kadar bile durmadı sürekli kucak sürekli ağlama sürekli ayağımın altında bir mızıltı. Öyle bir çığlık attım ki büyük ihtimalle komşular duymuştur kim bilir neler demişlerdir. Parka götürüyorum parktaki oyuncaklarla oynamıyor sadece koşturuyor ve ben de sürekli Bir koşturma halinde oluyorum. Aşırı yoruluyorum enerjim kalmıyor. Anlayacağınız bugün patladım boğazım acıyor. Annem zaten yok, hani gideyim kafamı dağıtayım desem gurbetteyim kendime ait bir akrabam yok. Kardeş Yok abla yok abi yok hiçbir şeyim yok. Biliyorum bu günler geçecek büyüyecekler bana yoldaş olacaklar. Ama o kadar bunaldım ki sanki o günleri göremeyecekmişim gibi geliyor geçireceğim bir krizde kendime bir şey yapacakmışım gibi geliyor kafam almıyor vücudum dayanamıyor günden güne eriyorum kilo veriyorum. O güzel günleri görmek istiyorum ama hiç enerjim yok. Biliyorum birçok arkadaşımla aynı şeyleri yaşıyoruz. Sıcak bir çay bir kahve rahat rahat içebilme özlemi içindeyim. Umudum Allah'tan.