Böyle anneye sahip olarak yalnız değilsiniz. Ben de bu konuda çok mutsuzum. Kendi annem de rahatını bozmak istemiyor. Babam yurtdışında çalışıyor. Annem memlekette. Evde başka kimse yok. Kardeşlerim başka bir şehirdeler. İşe gidip geliyorlar. Bakıma ihtiyaçlaro yok. Yetişkin bir kız, bir erkek bekarlar. Ben de Ankara'dayım. Ama annem Ankara'ya yabıma gelmektense ya memlekette evde tek başına kalıyor ya da yetişkin iki çocuğunun başını beklemeye Edirne'ye gidiyor.
Ben de bakıcıya maaşımın neredeyse yarısını verip işe gidip geliyorum. Oğlum 9,5 aylık.
Doğum yaptığımda bile yoldan geçermiş gibi günübirlik uğrayıp gitti.
Demem o ki bencil, vicdansız insanlara yapacak bir şey yok. Onlar da çocuk büyüttüler. Ne zorlu süreç olduğunu biliyorlar. İdare edecekleri on beş yirmi gün. Ama onu bile lütfetmiyorlar.
Oğlumu parka götğrdüğümde birçok nine ile tanışıyorum torunlarına balıyorlarmış. Daha bir tanesi de demedi ki zorla bakıyorum diye. Hepsi hatta hayret etti bakıcımız olduğu için. Yabancıya çocuk emanet etmek maddi manevi zor diye. Hepsi de kreşe kadar idare edeceğiz. Geçecek bu günler diye fedakarlık ediyorlar. Onları görünce imreniyorum.