Eşimle düğünden bir yıl önce tayin durumundan dolayı nikah kıydık. Çünkü kendisi dış karakoldaydı ve ev götürülemeyen bölgedeydi. Kendisine 2023 ekim ayında kanser tanısı kondu. Kanser tedavisi aldı ve ilik nakli oldu. Çok zorluklar yaşadık ikimiz de ne siz sorun ne ben söyleyeyim o süreci öylesine zordu. Tüm bu süreçlerde sadece ben yanındaydım. Ailesi pek gelip gitmedi ilgilenmedi bile. Her şeyiyle ben ve benim ailem ilgilendi. Çünkü kendi memleketi uzakta ve benim şehrim büyük olduğu için tedavi ve nakli burada oldu.
Tüm bunlardan önce zaten sorunlu bir beraberliğimiz vardı. Burada konu da açmıştım '' düğüne iki ay kala her şeyi bitiresim var " diye, inceleyebilirsiniz ne kadar sorunlu olduklarını. Bana hepiniz bitir bu aileyle olmaz demiştiniz, ne kadar haklıymışsınız meğer. Ailesi beni zerre kadar istemiyor ve sevmiyordu kendilerine sorunca öyle değil lakin daha beni tanımadan hakkımda ben ona kaynanalık yapacağım yapmam lazım dertlerine girmiş annesi meğer. Kardeşleri aile desek zaten aşırı soğuklardı. Tüm bunlara rağmen "ben ailesiyle değil onunla evleniyorum" diyerek devam ettim, hata yapmışım.
Ben 23 yaşında kpss hazırlanan biriyim. İlik naklindan sonra özenle bakılması gerektiği için küçük bir ev tutulup hijyen ile bakılması gerekiyordu. Ailem bu süreçte ailesinin kendisiyle hiç ilgilenmediğini benim geleceğim söz konusu olduğunu söyledi. Sen sınavına çalış yine ev tutulsun ama ailesinden biri gelip baksın sen de çok yıprandın dedi. Bense inatla ben ilgileneceğim iyi bakmak konusunda ailesinden birilerine güvenemiyorum dedim ayrıca sağlık bakım okuduğum için eşime bakmayı tercih ettim. Ailem ise bunu kesinlikle istemedi. Ayrıca tüm bunlardan önce karı koca hayatı yaşamıyorduk eşimle, mesleğinden dolayı hep ayrıydık.
Hastanede aynı çatı altındayken ve tuttuğumuz evde vakit geçirdikçe onu tanıyamadığımı anladım. Kanser tedavisi alırken kendisiyle ilgilenmeyen, ben ve ailemi ise asla aramayan o ailesine fazlasıyla düşkün olduğunu anladım. Ailesi hakkında biraz olumsuz konuşsam tavır aldığını gördüm. Bana karşı soğuklaştı. Eskisi gibi değil asla, bu süreçte ikimiz de çok yıprandık fakat ben ona hep güç verirken ben güçsüz kalmışım. Çünkü ben kendimi bu süreçte hep yalnız hissettim.
Ailem şuan benimle mesafeliler tüm bunlardan dolayı. Ben de her şey böyle olumsuz ve can sıkıcı giderken ailemin haklı olduğunu anladım maalesef. Eşime eve gidip bizimkilerin gönlünü alacağım hem de geleceğimi düşünmek zorundayım sınavıma güzelce hazırlanacağım dediğimde (en zor anlarında yanında olan elinden tutan yalnız ben iken) direkt "tamam gidebilirsin" dedi. En azından "benimle kalmanı yanımda olmanı istiyorum" diyemez miydi? Ayrıca biz zaten maddi yönden de sıkışıkken bizden para isteyen, kendisini tedavi sırasında görmeye yalnızca bir defa gelen, (kendisiyle a'dan z'ye ilgilenen) anne babamı da bu süreçte asla arayıp sormayan ailesini seçiyor.
Şimdi ben ne yapmalıyım bilmiyorum. Hayatı daha tam bilmediğimi düşünüyorum anlayamıyorum algılarım kapalı sanki. Şuan bunları ağlayarak yazıyorum. Burada tecrübeli insanlar vardır diye yazdım. Lütfen bana fikir verir misiniz?