Kızlar biz aynı anneden babadan 3 kardeşiz. Annemle babam boşandıktan sonra biz annemle büyüdük. Asıl büyüten ise annanem. Ondan sonra annem bir evlilik daha yapıyor fakat yürümüyor annem ile üvey abim anlaşamıyorlardı ve evde bu yüzden sürekli bir tartışma yaşanıyordu. Bunlar olurken hep annemin arkasındaydım ve ne üvey babama nede üveylere karşı ezdiriyordum annemi. Fakat annem kardeşlerimle benim canımızı çok yaktı. Biz onun için birşeyler yaptıkça sürekli bizi kullandı ve arkamızdan hançerledi. Boşandıktan sonrada zaten biz onun için asla ilk planda olmadık kendi duyguları hep daha değerliydi. Bu duygular duygusal. Başkalarına duyduğu sevgi falan. Yani kendine verdiği zarar yetmiyormuş gibi bide bizlere veriyordu. Senelerdir konuşmuyordum. Kardeşlerimde artık neyin ne olduğunu kendileride anlayınca uzaklaştılar. Kendisi kendi hayatını yaşamayı tercih etti. Bizde saygı duyup uzaklaştık. Çünkü yaşam şekli bize ters gelmeye başladı ve buda bize zarar veriyordu. Dün bana bir telefon geldi kardeşimin kız arkadaşından abla dedi annen ameliyat olcakmış senin için gelsin yanımda kalsın dedi bende dedim ki kızım bensiz durmuyor hastahanedede durmaz ben yanında kalmam imkansız. Ki gerçektende öyle haklısın ozaman ben durayım dedi. Bende tamam dedim. Sonra hastalanmış kardeşimin kız arkadaşı çok kötüyüm dedi bende ne yapacağız ne yapacağız derken ortancı kardeşimi hastahaneye gitmeye ikna ettim çünkü oda kızgın ve öfkeliydi anneme karşı neyse ikna ettim işyerinden izin aldırdım gönderdim şuan hastahanede. Çok önemli bir ameliyat değil ama bizden başka kimse yok bu şehirde. Annemin erkek arkadaşı var ama oda güya izin alamamış. Komedi. Neyse kısaca şöyle diyeyim iyi günde bizler onun umrunda olmuyoruz ama kötü gündede hemen yanında istiyor. Kardeşime dedim ki olsun kötü gün destek olalım sonra yine uzak dururuz çünkü çocuklarım diyerek saçını süpürge eden bir kadın değil ve hiçbir zaman değişmedi değişmeyecekte defalarca şans verdik ama öyle olmadı. Dedigim gibi ben birşeylerr yapamazdım ama elimden geleni yapmaya çalıştım yinede şimdi ancak kızım uyuduktan sonra gece ziyarete gidebilirim. Bilmiyorum ama sokarlarmı. Bir yanım git biryanım gitme diyor ne yapacağımı bilemedim. Gidersem zaten anca maddi destek olabilirim başka yapabilicek birşeyim olmaz. Bir yuvam var ve bana tekrar zarar verebilicek biri. Erkek kardeşimin öyle bir derdi. yok ama yüz bulup bana sokulcak ve zarar verecek diye tekrar korkuyorum. Ailemide etkileyebilir yapacağı şeyler kardeşimede git yanında dur ama çok yüz verme dedim. Çünkü gerçekten bize psikolojikmen çok zarar veriyor. Kararları ergen bir kız çocuğu gibi kendini genç kız gibi rahat herşeyi yapabilicek gibi görüyor. Napmalıyım?