Gerçekten çok kötü haldeyim. Eşim elinden gelen in en iyisini de yapmaya çalışıyor. Her gün karnımı okşayıb bebekle konuşuyor. Herşeye sabırla yanaşıyor. Nereye istesem gidiyor, benimle zaman geçiriyor. Uykusuz kalınca ben uyumadan uyumuyor. Corabımı, ayakkabımı giyinmeme soyunmağa yardım ediyor. Geceleri her tuvalete kalktığımda yatakdan durmama yardımcı oluyor. Ben götüreyim diyor. Üstümü giyinmeme soyunmağa yardım ediyor. Ayak tırnaklarımı bile kesti.Artık işden geldikten sonra hiç bi yere gitmiyor. Arkadaşlarıyla zaman geçirmiyor artık. O zaman bile kendimi ona yükmüşüm gibi hiss ediyorum. Sanki bu hamile lik onu istemediği bir hayata zorlanmış gibi geliyor. Alınacak herşeyi aldım. Kalan şeyler ben hall edicem sen düşünme diyor. Bebek ha doğdu, ha doğacak. 38+3. Onun verdiyi ağrılar, yorgunluklar, rahatsızlıklar var. Piskolojim çöktü. Ağlasam da geçmiyor. Eski günlerdeki sorunlarımız kafamdan çıkmıyor. Bazen boşanmayı düşünüyorum bile. Atlatamıyorum eski sorunları. Herkeste böylemiydi?