Benim kızımda bu kadar değildi ama benzerdi.Doğduğun ilk bir iki ay iyi sonra hep çile.Çok çabuk sıkılırdı.Bebekken bile kucağıma alsam mızıldanırdı yere koysam mızıldanırdı.Sürekli hareket isterdi değişiklik.Bebek arabasında durmaz oyuncakla oynamaz.Dökme yırtma kırma sizde ki gibi.Bir dk oturamazdım.Sürekli gözüm üstündeydi ne yapıyor diye.Şuan 5 yaşında.Çook daha iyi bir şeyleri bitirebiliyor boyama oyun bs.Yemek yerken hala zorlanıyoruz kalkıp oturuyor.Ben çözümü şöyle buldum.Sınırları iyi belirledim ve aşmasına kesinlikle izin vermedim.Misal parka gittik durmuyor güzelce oynamayı mı tercih edersin yoksa eve mi gidelim.Eğerki yapmaması gereken şeye devam ettiği an hiç tereddüt etmeden eve götürdüm.Sen tercih ettin ben söylemiştim.Bir de sarılıyordum.Anne bir daha yapmıcam derse tamam ben seni tekrar götüreceğim ama bugün değil o zaman güzel oynardan daha fazla oynayabilirsin.Tercih sundum hep,kararlı oldum,telefon tablet televizyon yok zaten bunlar bu tarz çoçukları daha çok agresifleştiriyor ve en rutin.Şimdilik aklıma gelen bunlar ama baya rahat ettim