Merhaba arkadaşlar hatırlarsanız ' biz beceremedim ' diye bir post açmıştım . Kaynanamlarda tam 3 ayımız tamamlandı . Allah şükür hicbi sorunumuz yok ama nedense burayı bı türlü kabullenemiyorum sanki bir,iki günlüğüne gelmişim evime tekrar gidecem hissiyatı var . Evimi , yalnızlıgı, sessizliği çok özledim . Ben ,eşim ve kızım kendi evimizde çok mutluyduk . Burda da mutluyuz ama adı üstünde aile evi, kıyafetim hep düzenli olmalı , eşimle doğru dürüst bı sohbetimizin olmaması , odamızda bile f8sıldayarak konuşmamız ve kızımın aşırı derecede şımarık olması beni çok yordu . Ama şunu çok iyi anladım herşey lafta kalırmıs . ben kendi evimdeyken kaynanamlar sırf onlara taşınalım diye bı sürü şey söylediler . İşte ben torunuma bakacam , sürekli parka götürecem , gelin gelsin dinlensin ben işimi yaparım demesi . ( Bu arada hamileyim ve bu hamileliğim çok ağır geçiyor) , oğlum gelsin rahatına baksın burda daha iyi olurlar diye heryere yaydılar . 
ama hepsi sözde kald8 gerçi bı beklentim yok kimseden ama keşke böyle yaymasalardı . Şimdi hastanelik bı durumum olduğunda kızımı kaynanama bırak8yorum geldiğimde bı sürü laf söylüyor yada eve gelene kadar sürekli ar8yor . Kız durmuyor, k8z ağl8yor , ne zaman geleceksin diye. Kızım bensiz heryerde durur asla sorun çıkarmaz. Eşine gelirsek elinden gelse hemen geri kiraya döner sırf bu evden çıkmak için, eşimin herşeyine karışırlar ( zamanında bu aynı ev meselesinde izin vermemiştim . Şimdi beni haklı buluyor beyefendi)
Yani anlayacağınız yuva üstüne yuva olmaz bunu en çok eşim anladığı için çok mutluyum . 2_3 yıl dişimizi sıkacaz sonra beraber çalışıp ev alıcaz .
Not : öylesine bir posttu şikayet , linç, dert , fikir istemedim hanımlar bilginize . Sadece içimi döktüm