Artık çok yoruldum elim ayağım kalkmıyor ruhum çekilmiş gibi hissediyorum bilmeyen arkadaşlar önceki postlarimda surekli belirtmiştim 2.5 yaşında ve 5.5 aylık çocuklarım var 5.5 aylık bebeğimi hangi doktora goturduysem tanı konulamadi gaz dediler pipi ucu darlığı dediler sol böbrek sağ bobreginden geniş dediler ama hiçbiri ağlamasına sebep değil dediler. ağlaması yüzünden memlekete gittim.40 gün kaldım süreç hala aynı devam.edince annem geldi 2 ay kaldı ama aglamalarimiz hala bitmedi normal bir ağlama değil 18 saat pik noktamızdı. Kirada kalıyorduk kiralar aldı başını gitti oğlum surekli böyle olunca doktorlara gitmemiz derken çok ciddi şekilde harcamalar yaşandı canı sagolsun hiç gözümuzde değil ailem çevrem kendim de dahil bebegimin tek bakilamayacagina kanaat getirdik. hem kira bizi zorlar hemde 2 çocuğa yetemeyecegimi düşündük. Bu yüzden kayinpederimin alt katını istegimize göre yaptık 1.5 ay önce yerleştik. bebeğim konusunda bize yardımcı olurlar dedik kendileri de memnun kaldı bu kararimizdan. Evet yardımcı oluyorlar Allah binlere razı olsun asla bu konuda haklarını yiyemem çocuğum surekli ağlayınca büyüğüne bakana kadar yemeğini yedirene kadar bakarlar çok çok uykusuz kalınca veririm biraz dinleneyim diye ama taş çatlasa yanlarında duracağı 20 dakika kayinvalidem kızım cocuk durmuyor yapamıyorum diyor haklı da annesi olarak bende yapamıyorum kendimi o kadar yetersiz beceriksiz hissediyorum ki anlatamam. Nereye kadar böyle devam edecek ki goturmedigimiz doktor hoca kalmadı yani bir bebek niye bu kadar ağlar büyük oğluma yetemiyorum, evime yetemiyorum, eşime yetemiyorum, temizlik yapmaya hatta lavaboya gitmeye, duş almaya bile vakit bulamıyor hiçbir şeye yetemiyorum. Kendimden nefret hale geldim ilk çocukta böyle değildim ilk oglumunda psikolojisi ciddi anlamda etkileniyor çocuk ağlayınca kulağını kapatıyor diğer odaya kaçıyor gece yine aynı bu kez pikesini üstüne çeker başını yastığın altına koyar sesi duymamak için çok çaresizim artık anneligin son evresini yaşıyor gibiyim. Surekli ağlamaktan artık kafayı yedim psikolog arayışına bile girdim haftaya gün aldım. 10 kişi olsak 10 kişi yetemiyoruz hiç iyi değilim hayatımda ilk kez kendime zarar vermek geldi aklıma ama sonra oturup düşünüyorum ben bile dayanamiyorsam başkası nasıl dayansın ya oğluma bağırırlarsa ya kızarlarsa büyük oğlum çok hassas ya ona vuran olursa evlatlarım bensiz ne yapar dedim ama öyle böyle de olmuyor gitmiyor canım çok yanıyor belki bu günler geçecek bilmiyorum ama gecen bir saniye yok hayatımda yavaş yavaş nefesimin bittiğini hissediyorum. Ne kucakta ne yerde ne yurutecte ne hamakta asla durmuyor durmayan çocuğa ne yapabilirim. Dışarı çıkariyorum yok eve geçiyoruz yok artık ne yerde gokteyim.....