Hamileliği sanki benim bir görevimmiş gibi görmez, yükümü hafifletecek ne varsa talep eder, yapardım. Nazlanırdım. Yerimden kalkmazdım. Güçlü görünmek zorunda hissettiğim her an kendime engel olurdum ve acizliğimin tadını çıkarırdım.
Her ayı nazikçe geçirirdim. Kuramımı aksatmadan okurdum, sanki yapmam gereken tek iş buymuş gibi davranırdım. Sadece ibadetle, duayla geçirirdim. Hamile olan ben değilmişim gibi davranmaz, hamile olduğumu kendim dahil herkese iliklerimize kadar işletirdim.
Böyle yapmadım diye ölüm tehlikesi geçirerek erken doğum yaptım. Kendime hak ettiğim değeri zamanında vermeyerek bebeğimin de, kendimin de hayatını riske attım. Şimdi olsa ondan ve benden başkasını (büyük konuşmak gibi olmasın, Allah sözümle sınamasın) asla ve kat'a düşünmezdim.