Öncelikle Allah onun zaten belasını vermiş 17 sene önce ben tekrardan bela okumayacağım ama bu madde konusunda öyle saf öyle ***** bir şeymişim ki evlenene kadar hiç anlamadım. İşleri kötü gidiyordu, hep ona yordum o dengesiz, sinirli, depresif hallerini. Düzelir dedim destek oldum, ailesiyle de sorunları var birlikte aşarız ne olacak dedim. Onun aklı başında iyi huylu ve bana aşık hallerini sevdim, her insanın vardır bir kusuru, birlikte aşarız dedim. A*****kafam... Evlendikten sonra bebeğime daha 8 haftalıkken hamileyken yediğim o dayaktan sonra öğrendim bu bağımlılığı. Onu terk edip aile evine gittiğimde itiraf etti.
"Çok pişmanım, böyle yaşamak istemiyorum, seni çok seviyorum, sen olmazsan ben yapamam, bu işten senin ve bebeğimiz için kurtulacağım, lütfen bana inan iyileşeceğim" gibi laflar etti, feryat figan etti. İyileştim ben artık her şey çok güzel olacak falan dedi. Minik bebeğimi aldırmayı düşünüyordum ondan da vazgeçirdi. Ama onunla aynı evde yaşamaya cesaret edemediğim için kaynanamın evinde yaşamak istediğimi söyledim ve hala daha orada yaşıyoruz. Peki gerçekten iyileşti mi? Tabi ki hayır... Ben gerizekalı ve aşık olduğum için ve aynı zamanda madde işinin ciddiyetini çok da algılayamadığım için çok inanmak istedim ona ama yok.
Bebeğimiz doğdu, bir aylık oldu. Anca o zaman ailesinin de zoruyla bir iğne varmış koruyucu, onu vuruldu. Gerçekten de üç ay boyunca herkes rahat bir nefes almıştı. Kendisi de çok mutluydu, çok verimliydi. Yaptığı işlerden gelir elde etti, çocuğuyla ve benle güzel vakit geçirdi. Ben de artık tam mutlu ve umutlu olmak üzereydim ki iğnenin süresi doldu ve yenisini bir hafta önce vuruldu. Ve ne olmuş biliyor musunuz? Daha dün o maddeyi tekrar denemiş ve bana bugün iğnenin bu sefer işe yaramadığını söylüyor. Bir de diyor ki "sana söylemek zorundaydım yoksa yine kötü olurduk".
Kendi de çözümü bilmiyor, bizden yardım istiyor. Size sığınıyorum falan diyor. Üç aydır sen o pisliği içmiyorsun ve canının çekmediğini de söylemiştin. Üstelik ben daha bir hafta önce ona "canın çekerse bunu engellemek için bir şey yapar mısın" diye sorduğumda "artık bebeğim var, engellerim" falan demiştin. Sen hangi akla hizmet hazır unutmaya başlamışken gidip tekrar deniyorsun?
Allahım var ya kalbim öyle sıkışıyor ki artık mahvoldum. Umudum yok, halim yok, keyfim yok. Aptallığıma yanıyorum, çok pişmanım çok kötüyüm. İğne işe yaramadı diyor delireceğim. O iğneye gelene kadar kaç tedavi geçirmiş zaten bu, hepsi fos. Bazen diyorum ki Allahım eğer kurtulamıyorsa lütfen ölsün. Çünkü gerçekten onun canlı ve bağımlı hali bizim için çok tehlikeli. Bebeğim daha minicik benim ya. İki saattir ağlıyorum sinirden hüzünden, sütüm kesilecek diye toparlamaya çalışıyorum ama çürüdüm bu adamla geçirdiğim her günde.
Destek mi olayım, çekip gideyim mi artık bilmiyorum. Şu evladıma güzel bir hayat yaşatmak nasip olsun Allah'ım bana, artık kendimden vazgeçtim çocuğum kötülük görmesin, bu adamın o şeytani halini görmesin hiçbir zaman da mutlu uzun sağlıklı bir ömür sürsün .