Ayy sen aynı benim gibi olmussun. Cocugum okula baslayacakken bebegim 4 aylıktı. Bi de kolik bi bebekti. Hic tam anlamiyla ilgilenemedim. Ne dersine tam bakabildim ne tam ilgilenebildim. Okula getirip goturmek cok ayri stresti. Uykusuna denk gelirdi. Kim birakacak kim alacak her gün onu ayarlayabilmek. 1. Sınıf oldu bu sefer kardesi hic ödev yaptirmadi. Kitap defter kalem neyse hep elindekini almak istiyor veriyorum yirtiyor karaliyor. Hep bi odaya mi balkona mi nereye denk gelirse gizli sakli odev yapiyordu. Hadi git oglum odevini yap diyebiliyordum Basinda bile duramiyordum en son gece yatmadan kontrol yapiyordum anca. Yemek yese gizli gizli yemesi gerekiyor yoksa hemen kardeşi onun yemegini istiyor ayni yemek aynı tabak bile koysam onlerine ille abisininkine bi el atacak. Okul yine acılıyor getirip goturmesini dusun odevini düsün yeminle bu stres beni bitiriyor zaten. En cok uzuldugum seyde bu zaten büyüğüne bazen haksizlik oluyor. Küçük aglamasin diye sus oglum, yapma oglum ,ver oglum aglamasin.kardesine bak dusmesin falan filan ama Allahtan onlar da daha küçük olsalar bile bizi anlıyorlardir diye dusunuyorum. Her gün anlatiyorum mecburum kardesin büyüyesiye kadar.o kendi yapamiyor daha cok ilgileniyormusum gibi gelebilir ama seni de ayni büyüttüm falan ayrımcılık gibi olmadigini anlasin diye. Insallah bu gunlerde gececek biraz daha buyuyunce beraber vakit gecirince daha zevkli oluyor.
