1 buçuk senedir öz anne babam ile konuşmuyorum. Onları özlemiyorum bile bu bende vicdan azabı yapıyor bazen. Size kısaca yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. Anne ve babamın ilişkisi hiçbir zaman sağlıklı olmadı. Her gün kavga eksik olmazdı. Babam alkoliğin tekidir. Annem de ondan boşanmadı ve her şeyi biz çocuklarına bağlayıp durdu. Ben kendimi bildim bileli onlar için tarlada çalıştım. Bize bir takım kıyafeti bile çok görürlerdi. Babamın ağzından küfür hiç eksik olmazdı bana çok özür dileyerek orosbu bile demiştir. Anneme kızgınlığım bu kadar şeye sessiz kalmasıdır. Evde hiç huzur yoktu. Bizim için saçını süpürge etmiş, her şeye bizim için katlanmış hep öyle derdi halbuki biz öyle bir şey bile istemezdik ondan. Maddi durumumuz babam yüzünden hiçbir zaman iyi olmadı. Çocuklukta böyle şeyler yaşadım hep onlara karşı sevgi hissedemiyorum belki haksızım ama gerçek bu. Üniversiteye gittim bana maddi olarak destek çıkmadılar yaz ayında aralarda başka tarlara gidip çalışıp para biriktirirdim. Bursum vardı ama yetmezdi eve döndüğümde benden hediye beklerler diye üstelik özellikle annem. Evleneceğim adamı istemediler Kürt diye ben de onunla evlendim 1 buçuk sene önce ve o günden sonra onlarla konuşmuyorum şu an hamileyim ve bazen aklıma geliyorlar sizce bu konuda haklı bir taraf var mı