Kızım çok uslu bir bebekti. 4. Ayından sonra beni hiç üzmedi. 8. Ayında gece kalkmayı bıraktı, akşam yattı sabah uyandı. Ek gıda sürecine başladık, ne versem yedi. Diş çıkardığını ben çıktıktan sonra anlıyordum. Şuan 3 yaşında akşam kendisi yatağına çıkar, üstünü örter ve uyur. Anaokuluna gidiyor, ilk gün gittik görüşürüz anne deyip okuluna girdi. Öğretmeni daha önce okul deneyimi oldu mu? Çabuk alıştı diye sordu. Benim bu dünyada ki tek şansım evladım. Rabbimin bana nefes aldırıcı tek yanı.
Onun dışında çok kötü bir çocukluk, ayrımcılık yapan bir aile, lafımı dinlemeyen bir eş, onun üstüne hakaretler yağdıran bir kaynana. Hasta olacağım diye aklım çıkıyor. Ameliyat olmam lazımdı, kızım çok küçük diye 8 ay erteledim. Acillerde yavrum benimle süründü, en son dayanamadım acı ve ağrılara ameliyat oldum. Yavrum 3 gün hastanede benle kaldı gıkı çıkmadı. Eşim olacak insan, akşam yattı uyudu hastanede inleye inleye yürüdüm kalktım. Eve geldim çocuğa baktım, yemek yaptım tutuna tutuna. Benim de evladım mükemmel bir çocuk ama hayatım oldukça zor:)
