Malum hepimiz doğumdan sonra istesek de istemesek de bambaşka kadınlara dönüştük. Kimimiz lohusalık yaşadı, kimimiz travma, kimimiz hafif bir depresyon, kimimize de eşi, kayınvalidesi, annesi lohusalık yaşama fırsatı bile vermedi. Ama hepimizde aynı olan şey; doğumdan önceki o prenses halimizi gömüp üstüne yasını tutmak oldu
Ben oğlum 4 aylıkken vedalaştım eski benle. Hep derlerdi, kucağına ilk aldığın an dünyan değişecek. Tarifsiz bir his. Değişmedi. Duygu şelalesi yaşamadım. Bilakis, kaygı hormonlarım aktive oldu bir anda. Ne zaman ki 4. ayda "işe dön, doğum iznin bitti" dediler o zaman anladım "Ben anayııım, vay ben nerelere gideeem" dedim. Elimde süt kokan bebeğime baktım, bana ait bir can, sorumluluğu bende, bakımı bende ve ben artık asla eski ben olamayacağım. Temizinden bir ağladım, sonra da haydi bismillah Welcome to the Real World dedim ve o an eski beni gömdüm. Şimdi 3 yaşında. Hala daha gözlerine bakınca o süt kokan bebeği görüyorum, içimden bir tel cız ediyor, ama geçti gitti. Çok şükür bugünümüze.
Peki sizin yasınız ne kadar sürdü, ne zaman veda ettiniz anne olmayan siz'e?