Bizim için yolun sonu.cabaladim elimden geleni yaptım bu yüzden içim huzurlu.icimde korku olmasa da yeni bir hayata başlayacak olmanın endişesi var.
Bu akşam kardeşim geliyor.ben artık yaşadıklarımı kaldiramiyorum ve yaşama ihtimalim olan şeylerin beni nasıl yipratacagini biliyorum.bu yüzden gitme kararı aldım.yavas yavaş topluyorum eşyalarımı.ben gidiyorum deme gereği bile hissetmedim çünkü dur gitme demesine ihtiyacım yok.
Dün her zamanki gibi iş yapiyordum.sabahtan beri ayakta kosturdum.sirf isimi bitireyim de onun istediği yemeği yapayım diye.ben iş yaparken o da arkadaşı ile konuşuyordu ve aralarında bir cümle geçti.esim sen beni dün saat 10 da bıraktın eve hatırla dedi.konu neydi bilmiyorum zaten sormadım.fakat eşim ondan önceki akşam saat 2 de geldi eve.isteyim diyerek.ve ben o ikide gelecek de kapıyı açıp eve yanlız girecek diye onu bekledim ikiye kadar sırf kapı çalındığında ben açayım diye.tek kelime sordum o kadar zaman nerdeydin? Önce zirvaladi yanlış duydun dedi.sonra benim duyduğum şeyden kati emin olduğumu anlayınca ,bağırmaya öyle üste çıkmaya çalıştı.bagirmadim öylece dinledim.
Artık o saatlerde nerede olduğu beni ilgilendirmiyor.isterse o saatler içinde ibadet ediyor dahi olsa bu bana yalan söyleyip işten geliyorum demesini aklayamaz.ki yalanı da daha önceki şüphelerimin gerçek olduğunu gösteriyor.ailemi aradım yarım yangildak anlattım.artik beni bekliyorlar... Bu iş te boylece son buldu.artik yalanlarını yutmayacagim kendi içimde onun saçma sapan oturmayan bahanelerini öyledir diye kendimi kandırmayacagim.o beni kaybetmeyi göze almış ki durumu böyle.beni kaybetmeyi göze alanı yanında durarak ödüllendirmeyecegim.