Kızlar içimi dökmek istedim biraz uzun olucak. Okuyanlarin ağzına sağlık. Öncelikle nerden başlasam bilmiyorum en başından basliyim. Ben hep ailemle iç içe yaşayan bi çocuktum. Her anlarinda annem ve babamın yanında olirdum zir zamanda değil sadece. Keyifli anlarda. Heo benimle vakit gecirirlerdi. Bende onlarla. Yaşım 29 bu arada. Liseden beri yani 10 yıldır falan babam rahatsızdı KOAH hastası. Bu süre içinde sayısız yoğun bakımda yattı. Bende annemle birlikte resmen babamla yattım kalktım. Hastanede kalmadim annem kaldı ama her an yanlarinraydim. Her hastaneye girdiğinde her zaman ben olurdum yanlarinda. Diğer kardeslerimin biri şehir dışında digerleri iş güç benim kadar olamazdi. Neyse ben babamı çok severdim aşırı yani. 27 yaşındayken nişanlandim. Düğünüme 1 ay kala babam yoğun bakıma girdi . Düğüne 2 hafta kala çıktı. Ben şehir dışına gelin olacaktım. Düğünü iptal etmeyi olanliyordum ama çevre baskisiyla falan babamda 1p gün kala çıktı hastaneden. Neyse evlendim işte ben. 8 ay geçtikten sonra hamile kaldım. Doğuma kadar geçen sürede babam 3 defa yoğun bakıma yattı. Hepsinde şehir dışında yaşamama ragmen gittim resmen hamileliğimi annemlerin yanında geçirdim. Neyse 29 . Haftalikken evime geldim. 38. Haftada soğuk yapacaktım. Ramazan bayrami bittiginde yani. Bayram geldi çattı. Bayramdan hemen sonraki iş günü planlı sezaryeanim olacaktı. Bayramda 1 haftalık tatil eşimin . Annemlerde yanıma bayram bitinxe gelecekti. Neyse bayramin 1. Günü son haftalarim işte bi hava alalım dedik . Yavaş yavaş markete gittik eşimle. Babamın bebeğimi görmesini sevmesini çok istiyorsum en çok da bu yüzden çocuk istemeye başlamıştım. Neyse eşime şey dedim. Çok şükür doğuma 1 hafta kaldı yüzdük yüzdük kuyruguna geldik babam bebeğimi görecek. Bayram geldi geçti. Annemler yanıma geldi , babam da yalnız evde bişey olur diye şehir dışına ablamin yanina gönderdik. Neyse doğum zamanı geldi çattı. Ben sabahtan hastaneye yatış yaptım 10 buçukta kızım dünyaya geldi . Bebek çıkınca bana sakinleştirici isyeyip istemedigimi sordular bende istemedim kendimde olmak istedim iyi hissediyordum. Çıktım kendimi çok iyi hissediyorum sanki ameliyat olmamisim gibi. Epidural sezaryan bu arada. Çıkar çıkmaz babamla ve ablam görüntülü konuştuk çok iyiyim dedim vs kapattık. Aradan bir kaç saat geçti annem ve yanımda olan kız kardeşime siz eve gidin uyuyun dedim gece uyuyamickasiniz biraz dinlenin dedim gonderdim evime. Yanımda eşim ve kayınvalidem vardı zaten yol yorgunuydular iyice yorulmalarini istemedim. Neyse bir kaç saat gecti galiba hatırlamıyorum. Hala çok iyiyim ne ağrım var ne sızım. Bir süre sonra doktor geldi karnima bastırdı kan iyice aksin rahmimden diye. Doktor çıkınca peşine aynı şeyi hemşire yaptı ama galina fazla yaptı benim o andan sonra nevrim döndü. Dinleyen ağrı. Ağrıdan ağlıyorum resmen böyle bir ağrı yok. Bir kaç saat sonra kayınvalidemi annem aradı telefondan gördüm yansımasını. Telefonla konuşurken sanırım annem sibelin yanından çık demiş. Odan çıkarken kayınvalidem telefonda hihh diye bi korkulu ses çıkardı. Orda anladım babama bişey oldu hastalandı diye. Ama hep olduğu gibi uyanık yoğun bakımda kendinde diye düşündüm. Tabi o ara şiddetli ağrım ve sonradan öğrendiğim o an bilmediğim safra taşı ağrım beni sabaha kadar aglatarak geçirdi. Doğum yorgunluğu saat başı emzirma olayları derken babamın hastanede uyanık ve beni sorduğunu düşünüyorum. Annemle 3 gün boyunca uyumadigim zamanlar çok nadir telefonla konuşuyorum babam beni soruyor mu diye soruyorum sürekli. 3 gün boyunca e nabız a girip sonuçlara bakmayi akıl bile edemedim ağrıdan. E devletleri tüm şifreleri bendedir sağlığını hep ben kontrol ederim. Evde 2 büklüm şekilde bebegimi emzirmeye çalışıyorum süt fazla gelmiyor açlıktan ağlıyor. Mama vermek o zaman aklıma gelmedi hem de hemşire sütun var mama verme demişti. Doğumun 4.gunu gerçekleri öğreniyorum. Babamin, benim doğumdan bir kaç saat sonra kalbinin durduğunu, kalp masajiyla yeniden çalışıp entube şekilde uyutuldugunu öğrendiğim akşam pansuman bile yaptirmadan şehir dışına babamin yanina gittim iki büklüm yuruyemez halde . İlk defa ben yokken hastalanmisti babam yanında olamamistim. Yoğun bakımda ziyaret ettigimde hareketsiz yatıyordu. Kızımı da götürdüm belki uyanırsa bi şekilde içeri sokarım diye. Ama uyanmadı. İlk defa hastanede bilinci kapalı gördüm babamı. Ordan çıkınca eşime babam burdan çıkamaz diyio ağladım. Ertesi gün 2. Görüşümdü. Aynı şekilde yatıyordu ama gözünden kan süzülmüştü. Ama aynı zamanda vücudu böyle ara ara hareket ediyordu refleksleri çalışıyordu. Hemşireyi darladım sürekli bu uyanmasına işaret demi diye diye. Doktorla görüşürsunuz diyio durdu. Doktorla görüşmeye hiç cesaretim olmadı. Annemler De izin vermedi zaten. Hareketli olduğunu görünce içimde bi umut oldu danki iyi olcakmis gibi. Eve döndük akşam 7 8 gibiydi galiba. Ben evdeyken odadan cikamiyorum hem ağrım var sürekli yatiyorum hemde bebek durmuyor saat başı emzirme beni çok yoruyordu. 7 8 gibi akşam ablam odaya geldi biz markete gidip geliyoruz dedi . Tamam dedim. Yanımda eşim vardi . Annem ablam diğer ablam eniştem hepsi gitmişti. Sonra ablamın akrabası geldi eve bişeye ihtiyacin olursa ben evde durcam diye. O ana kadar anlamadım. Hatta eoey bir süre geçti. Dedim ki eşime evde misafir var herkes nereye gitti yoksa babama bişey mi oldu. Eşim kafasını salladı. Ben çığlık kıyamet ağlamaya başladım. Ve bi anda dondum. Hiç aglamadim. İnanmadim. Kabul etmedim. Bir kaç saat beni ikna etmekle geçti. Sonra annemler ablamlar falan geldi . Annemle babamin yaşadığı şehre dönmek için orda olacaktı mezarlığı. O gece yola çıkacaktık ama ben hala inanmıyordum. Babam nerde diyip durdum. babam çoktan yola çıkmış Ankara ya doğru yol almıştı bilr yapayalnız cenaze arabasında. Bizde yola çıkacaktık. Artık ne emzirme aklımda ne bebek aklımda. Mama veriyordum ara ara ama ablamlar ısrar ediyordu emzirmem için süt kesilmesin diye. Yola çıkmadan etraftaki komşular akrabalar zorla yemek yedirdiler süt olsun diye. Ben yemek istemiyorum ama zorluyorlar . Sırf sussunlarndiye 1 2 lokma attım agzima ama sonradan düşününce keşke zehir olsaydı da yemeseydim dedim. Sabaha karşı Ankara ya geldik. Yol yorgunluğu bebek yorgunluğu ameliyat yorgunluğu uyumuşum. İkindi namazında olacaktı. Bi tek eşimle konuşabiliyordum babamin ölmediğine inandigimi. Nedense bilmiyorum normalde kıyamet kopariridim babamın yanına giderdim orda beklerdim son yolculuğuna kadar. Ama yapamadim aklima bile gelmedi. Ara ara ağlama krizleri geliyordu çoğu xaman inanmamakla geciriyordum. 7 gün olmuştu doğumu yapalı. İkindi vakti geldi babamı en son hastanede görmüştüm. Orda dedim babamı görmek istiyorum diye. Son kez hepimize gosterdiler. Ben baktım. Baktım. Dokunmadim ama opmedim. Şey zannediyodum abdestten sonra dokunulmaz diye. Galiba öyle bişey yokmuş sonra çok pişman oldum yapmadigima. Gördüm orda az durdum çok duramadim. Ablamlar uzun uzun kaldı. Zaten babamin yüzünün yarısını kapatmislardi örtüyle. Sadece burun ve alın kismina açıktı. Yanından ayrilinca eşime onun babam olmadığını söyledim. Yani inanmıyorum hala babam değildi. Keşke dokunsaydim son kez. Sonrasinda çok pismanliklarim oldu. Kendimi suçladim. Bebegimden uzaklastim benim yüzümden öldü diye. Ben dogurmasaydim Ankara da makineleriyle yasicakti belki de. Hemde çok sevdiği annemden ayirmistim. İlk defa annem ve bensiz hastaneyr gitti babam. Annem o gün hemen gitti yanina ama bilinci açık değildi ki. Sonradna bebeğim yüzünden aglayamadim kendimi parçalaya parcalaya dövünemedim. Bebeğim hep huzursuz ve ağlıyordu mecbur ona bakiyordum. Odaya kapanıp kalmıştım. Hiç bir duygulu yaşayamadım anne olduğum için. Bi yandan bana çok iyi geliyordu binyandan bana çok kötü geliyordi bebeğim. Bi yandan kafami mecbur bebegime veriyordum bi yandan veremedigim için dertleniyordum. Sütümde iyixe azalmıştı ağırlık mamaya geçtik. Ben gunlerce belki haftalarca kendimi suçladim. Ki hala suçluyu yorum. İlk defa babamın yanında olamadim hastalandiginda ve sanki ben yoktum diye oldu bu olay. Ben dogurmasaydim belki yasicakti. Yediğim lokmalari haram ediyorum hep kendime. Yana yakila anlayamadim şimdi her gün parça parca ağlıyorum. Bebegime alışmam çok zor oldu. Sevemiyordum sadece ihtiyaçlarini karsilayip uyutuyordum. Yeni yeni 4 aylıkken falan alışmaya basladim. Suan 6 aylık. Ha bide cenaze zamanı deli olduğumu anladim. Defnederken evde kur an okunurken bebegime bakarken her zaman kafamda şuan hatirlamadigim 2 şarkı vardı sürekli onu soyluyordum. Yeni yeni hala deli olduğumu farkediyorum. Herşeyde kendimi suçlamaya başladım. Annem yalnız kaldi kendimi sucluyorum çünkü evlenmeden önce hayatlarinda çok yoğun vardım. Kız kardeşim ben evlendikten sonra yalnız kaldi o yüzden evlendi diye düşünüyorum bi kere öyle demişti çünkü. İnsanlarin hayatında doğrudan yada dolaylı bi şekilde etkiledigmi düşünüyorum çoğunlukla olumsuz yönde. Bu arada öfke problemim olduğunu düşünüyorum ama sadece eşime karşı. Bi şiddet egilimim var . Ciddi ciddi bazen kavga ettimizde falan öldürmek istiyorum. Kavgalarda kendime hakim olamıyorum vuruyorum itiyorum. O bana karşılık vermiyor tabi. Bazen terapi gitmeyi düşünüyorum. Genel olarak yarı yarıya iyiyim. Yari zamanda aklima geliyor yarı zamanda aklima gelmiyor. Yada ben farketmiyorum hep aklimda gibi geliyor. Hala kabullenemiyorum fotoğraflarina bakıp inanamıyorum. İlk defa bi yakınını kaybettim daha önce hiç kaybim olammaisti. Sanki ben yanında olsaydim iyi olurdu gibi geliyor. Yada ben dogurmasaydim hiç ölmezdi gibi geliyor. Bazen ciddi anlamda deli olduğumu düşünüyorum şuan aklıma gelmiyor ama düşüncelerim çok garip . Bebeğime fazla tahammülüm yok. Bebek sonuçta bazı geceler uyumaz dimi ama ben katlanamıuorum uyumadiginda. Aklim hep annemde evde yapayalnız kaldı. Aklım hep babama yapamadiklarımizda. Hani yemedi yedirdi giymedi giydirdi babalar var ya . O işte benim babamdi ve bunun ağırlığı inanılmaz yakıyor. Keşke yeseydi giyseydi gorseydi. Bebeğimi görmesini o kadar çok istiyordum ki. Telefonda gördü diyorlar ama babam o an kendinde değildi Zoraki konuştu benimle farkediyorum sonradan. Ne bileyim içim çöplükten beter . Eşimin 25 gün sonra önemli bi sınavı var ina çalışsın diye bebege komple ben bakıyorum gece gündüz ondan da darlaniyorum. Sagolsun hep yanımda destekcim oldu çoğu zaman ders çalışmadı bebeğe baktı ama artık ben birakmiyorum sınavı kazanması gerek. B ok tan b ok bir haldeyim yani. Buraya kadar okuyan varsa gözlerine sağlık. Babama bi fatiha okurlarsa çok duacı olurum. İyi geceler