Bende 4 yıllık evliyim. 27 ve 5 aylik iki oğlum var. Evlendiğimizden beri çalışıyorum. Evet ev işleri hiç bitmiyor yetişemiyorum, iki ayda bir yardımcı bir abla çağırıyorum detaylı temizliyor. Yemek o gün kolayima ne gelirse onu yapıyorum. İlla 3 çeşit yapmıyorum. Bir çorba tamam ya da makarna ya da kahvaltı. İçli koftemi mantimi dışarıda yaptırıyorum buzluğa atıyorum. Camasirlari yeri geliyor katlayamiyorum askıdan alıp giyiyoruz. Büyük oğlum kreşe gidiyor yarım gün. Çalışmak sadece maddiyat demek değildir. Kadının bazen annelik ve eşlik statüsünden çıkıp iş arkadaşı statüsüne ihtiyacı oluyor. Evdeki çamaşır bulasiktan uzaklaşıp arkadaşıyla bı kahve içmesi gerekiyor. Ben evdeki işlerden çok kendi ruhumu düşünüyorum ben ne kadar mutluysam eşim ve çocuğumda o kadar mutlu oluyor. Akşama kadar elimde süpürge toz bezi gezmek bana göre değil. Cocuklarimla da gayet güzel ilgileniyorum akşamları kitap okuyoruz oyunlar oynuyoruz.
Şu an ücretsiz izindeyim küçük olan emiyor diye. Şubatta donecegim ise. İnan ki evde kasırgalar estiriyorum. Topladigim yer geri dağılıyor, çamaşır bulaşık hiç bitmiyor psikolojim bozuluyor ama çalışırken bunların hiçbirini görmüyorum eve mutlu dönüyorum deşarj oluyorum. İmkanın varsa çalış.