İkisi de çocuk, doğru. Ama 9 yaşındaki çocuğun çocukluğuyla 3 yaşındakinin çocukluğu bir değil ki.
Ben 7 yaşında her şeyi biliyordum. Yatak işi dahil. Kafam basıyordu. 9 yaşında benle ablam tek başımıza ailemden uzak yatılı medresedeydik.
Mutfağa da girerdik, temizlik de yapardık. Annem 9 yaşında ev geçindiriyordu. Dayım 7 yaşında yoğurt yaparmış, börek açarmış.
Çocuklara “onlar çocuk” gözüyle bakılma yaşı ne zaman bitiyor?
Çocuklar sevmedikleri insanı dinlemiyorlar. Her yaştan talebem oldu, hala da oluyor. 7’den 70’e. Seni dinlemeleri için evvela sevmeleri lazım.
Ben arıza çocuk çok severim çünkü ben de onlardan biriydim. Benim de elimden çok sevdiğim bir hoca tuttu mesela. Kuralcı ve disiplinli yapımı ortaya çıkardı. Sevdim çünkü. Bana asla kızmadı, asla kayırmadı, itmedi. Aksine hep nazikçe ve bir şey olmaz düsturuyla benimle iletişim kurdu.
Siz de önce kendinizi sevdirip sonra yapmamasını istediğiniz şeyi dile getirebilirsiniz.
Yoksa o da çocuktur algısıyla ilerleyerek çocuk bir bakmışsın söz dinlemez olmuş.
Halbuki imamı Gazali çocuğa edep vermek hususunda ısrarla erken yaşta başlanmasını vurgular. Ağaç yaşken eğilir, kuruyunca kırarsın.