Bak ne düşündüm okuduğumda.. Bu bence ailenin senin üzerinde oluşturduğu bi travma... Bebeklik çocukluk dönemin nasıl geçti bilmiyorum ama tahmin edebiliyorum. Belki gençlik zamanlarında da bazı ayrılık veya zorluklar çekmiş olabilirsin. Ama herşeyden önce şunu yapmalısın. Mesela bi çiçek düşün ona sürekli "sen çirkin bi çiçeksin, kötü kokuyorsun, vs" Gibi şeyler söylersen zamanla solar. Bu şuanda senin yaptığın şey. Kendine sürekli kötüyüm, psikolojim bozuk, hayat kötü insanlar kötü, yürüyemiyorum asosyalim vs gibi kendi motivasyonunu düşürüyorsun. Oysaki o kadar çok övgüye ihtiyacın varki... Kendini keşfet lütfen... Bi kağıt kalem al bir kaç boya... Resim çiz mesela. Sonra bi org yada bi gitar al öğrenmeye çalış. Kendi yetenekleeini keşfet mutlaka bi alanda çok iyisindir bunu bul ve o alanda ilerle. Kendini sev başka bir sen daha yok. Şükret mesela, bi noksanın yok, elin yüzün ayağın kolların herşeye sahipsin. Bir kolun olmadan muhtaç olduğun, çalışamadığın bir dilim ekmek bulamadığın bir hayatta yaşamak daha zor değil mi sence de?
Mesela doğa yürüyüşlerine çık. İnsanları da bir süre inceleme.. Sadece gökyüzüne odaklan gün boyu geçen uçaklaeı say kaç ağaç görsüysen onları say birbirlerinin arasındaki farkları izle. Onların bu hayattaki varoluş amaçlarını düşün.... Bak herşey insanlar için... Bu doğa, hayvanlar, akarsular... Biz insanız ve değerliyiz. Kimsenin bizi sevmesine ihtiyacımız olmadığı gibi bizim bir şeyleri sevmeye ihtiyacımız var. Değersiz hissettiğin yerde bulunmamaya çalış. Haftada bir gün kendi başına kendine bir yemek ısmarla. Eve tıkanıp kalma. Emin ol doğa, hayvanlar deniz gökyüzü herşey o kadar güzelki... İnsanoğlu hep kaybedince değerini anlıyor. Ölmek o kadar kolay olsa keşke.. Ama buna biz karar veremeyiz.. Dünyadaki zaman yavaş akıyor ama meleklere göre böyle olmayabilir... Belkide bizim 10 senemiz onların 1 saniyesidir. Zamanı değerlendir.. Kendine geç kalma.. Kendi motivasyonunu düşürme, kendini ve çevreni sev. Affedemediğin, insanları da kendi içinde affet