Bunu tamamen aileye yüklemek de doğru olmayabilir güzelim.
Ben de o jenerasyonun 5 çocuklu, yoksul, ilgisiz ve hayatta kalabilecek kadar yemiş içmiş evlatlarından biriyim. Lisede yazları çalışmaya başladım. Kuaförde, manavda, markette, bisikletçide... İlk harçlığımla şampuan aldım eve çünkü sabunla yıkanmak istemiyorduk :)
Bunun aşmanın, burnumu biraz çıkarıp nefes almanın tek yolu okumaktı benim için. Evlenmek, koca hiçbir zaman cazip gelmedi çünkü annemin babamın evliliği ortadaydı :) Hep başarılı bir öğrenciydim, çünkü tek motivasyonum hayatta fazla olduğum tek yer derslerimdi. Üniversitede de böyleydim. Mühendislik okudum, bilen bilir çok zordur. 4 yılda bitirmek için insanlıktan çıktım :))
Benim şansım küçük yaşta aydınlanmam oldu. Ablalarım lokomotifti, onların da hakkını vermeliyim. Yolu önce onlar açtı biz küçüklere.