Merhaba arkadaşlar buraya bu konuyu yazıp yazmamakta çok tereddütte kaldım, bunu hiçkimse ile paylaşamayacağım için belki bir nebze olsun rahatlarım sizlerin de fikrini alırım diye yazmak istedim... 6 yıllık evliyim 4 yaşında ve henüz 27 günlük 2 kızım var bugüne kadar mutlu bir yuvam vardı eşimi çok seviyorum onun da sevdiğini düşünüyordum... Doğumuma 2 gün kala içime bir kurt düştü ve eşimin telefon geçmişini inceledim... Bir kaç kez evli bir erkeğe yakışmayacak videolar izlediğini gördüm... Kendimi çok kötü hissettim çok yetersiz hissettim... Duygularını saklayamayan biri olarak hemen eşimle konuştum tepki gösterdim çok utandı çok pişman olduğunu dile getirdi tamamen merak duygusu ile baktım seninle kesinlikle alakası yok ama çok haklısın evli bir adama yakışmaz tekrarı olmayacak Vs. Dedi... Doğuma 2 günüm var diye uzatmak istemedim bir de annem yanımdaydı ona da yansımasını istemedim ama hep içimde yara olarak kaldı... Güven sarsıldı bir kere... Herneyse doğumum oldu zaman geçti falan derken bu konunun üstüne fazla durmadım... Eşime de bir daha hiç bu konuyu açmadım... Eşim 10 günlük doğum iznine ayrıldı bir kaç gün yanımda kaldı sonra ben dedim ki istersen istanbula git arkadaşlarını akrabalarını ziyaret et gez dolaş dedim ve gönderdim... Gittikten birkaç gün sonra akşam üzeri saat 4 gibi eşim kuzeninin evinden mesaj attı güzelim ben biraz uzanayım diye...o an içime bir sıkıntı geldi halbuki kendi evimizde de eşim gündüz falan uyuyabilir yani şüphe uyandıracak bir durum yoktu ortada ama ben bi değişik hissettim ve hemen aradım eşimi açmadı ısrarla tekrar aradım uykulu bir ses ile açtı neden uyuyorsun geZsene falan diye birşey belli etmeden konuştum ve kapattık... Neyse sonra geldi biz gayet normal yaşantımıza devam ettik ama benim içimi hep bir şüphe kemiren acaba hala izliyor mı diye ama hiç cesaret edip tekrar bakamadım geçmişine ta ki dün geceye kadar... Keşke de bakmasaydım... İstanbulda olduğu ve bana uyuyorum diye mesaj attığı saatlerde yine izlemiş!!! Başımdan aşağı kaynar sular döküldü elim ayağım titredi... İzlediğine mi kızayım bana yalan söylediğine mi yanayım yoksa sözünde durmayışına mı??? Kendimi o kadar çaresiz ve o kadar enayi gibi hissettim ki o istanbuldayken kendime şık kıyafetler çamaşırlar Vs. Aldım 40 ım çıkınca eşim için giyinirim belki onu çok ihmal etmişimdir Vs. Düşüncesi ile.... Çaresiz hissetme sebebimse tamamen yanlış bir zamanda bu durumu öğrenmemdi... Henüz 40 ı çıkmamış bebeğim ve 4 yaşındaki kızım ile evi terk edemedim kaldı ki evde annem ve babam var onlara ne diyecem damadınız böyle yaptı mı diyeyim bunu söylemek benim için yeterince zorken bir de onları nasıl üzerim... Eşim uyuyordu onu uyandırıp konuşsam kesin ağlayacaktım ve ben artık onun karşısında ağlamak istemiyorum ama bildiğimi de bilmesi gerekiyordu mesaj attım... Herşeyi yazdım... Ona güvenim kalmadığını ve bu işin biteceğini de ekledim... Sabaha karşı uyandığında gördü mesajı ve konuşmak istedi önce yaptığını hatırlamadı ne yapmışım ne zaman yapmışım göster dedi ben tam gösterecekken hatırladı sesi kesildi... Bir süre sonra özür dilerim dedi ses çıkarmadım.... Sonra yine başladı aynı şeyleri söylemeye bunun seninle alakası yok senin yetememenle alakası yok Vs. Derken kes sesini bana temcit pilavı gibi aynı şeyleri söyleyip durma dedim..doğru söylüyorsun çok haklısın dedi...sen bana yalan söyledin dedim çok haklısın dedi... Bir daha olmayacak söz veriyorum dedi umurumda değil dedim.... Şu an burada mecburen kalıyorum ama en kısa sürede çözümünü bulucam dedim... Öyle söyleme dedi... Ben böyle bir adamla yaşayamam kaldıramam dedim.. Nasıl bir adamla yaşarsın dedi. Düzgün bir adamla dürüst bir adamla dedim.. Ben seni aldatmadım dedi bu da bir aldatmak kaldı ki diğer türlüsünü yapmadığını nerden bileyim sen söz verdin tutmadın 2 güzel kadın görünce de ne yapacağının artık benim için garantisi yok dedim... Benden utanmadın kendinden utanmadın bari çocuklarından utan dedim hiç bir şey diyemedi... Ben de bir daha hiçbirşey söylemedim ve sabahtan beri ne o ne de ben zorunlu olmadıkça Konuşmuyoruz ailem burada olmasa aynı masaya bile oturmam ama şu an başka türlü yapamıyorum.... İnanın ne yapacağımı bilmiyorum onu çok seviyorum ama çok kırgınım o demek ki sevmiyormuş benim ne hissettiğimin bir önemi yokmuş... Boşanmak o kadar da kolay değilmiş ama ben bu şekilde nasıl yürütürüm nasıl atlatırım bilmiyorum... Her dakika onu kontrol ederek şüphe duyarak ömür geçmez ki gerçekten kendimi çok apt*****ssediyorum... Çok çok uzun oldu çok özür dilerim ama bunları yazıp içimi dökmeye ihtiyacım vardı....
