Cnm benim olaylar biraz uzun. Biz normalde ankaralıyız.eşiminde benimde ailem ankarada yaşıyor. Eşim asker oldugu için biz direk Ankara dışına Kocaeli e gelin olarak gittim. 5 senedir herkesten uzakta bi hayatımız vardı. Daha sonra kader bizi ankaraya getirdi.. Ve kaynanamlarla aynı mahallede ev tuttuk. Hayatımız bi anda tepetaklak oldu.. Malum ailelerin yanına gelince eşim herşeyime karısır oldu. Zaten bi tek kafam açıktı benim. Hep kapalı giyinen biri oldum. Ama ankaraya ailelerin yanına taşınınca mesela kot pantolon bile giysem üstüne tunik giyin demelere başladı eşim kısa kolluya bile izin vermedi sürekli tartısıyoduk. Çünkü onun sülalesinde tek kafası açık gelin bendim. Ama şehir dışındayken hiç bu kadar sıkmıyodu beni askeriye ortamında.. Ankaraya gelince artık bunalttı beni. Bende bi gün artık ne kadar yorulduysam, şalı kafama attım aşkım bak kapandım ben dedim dalgasına. Demeseydim keşke oldu bittiye getirdi. O da bunu bekliyomuş. Aylarca yalvardı kapan, böyle daha güzelsin diye. Bende kayıtsız kalamadım işte.. Kocan çünkü. Alısırım, ısınırım yaparım hallederim dedim ama eski günlerimi çok özlüyorum ne kıyafet almak geliyo içimden ne süslenmek ne foto çekinmek ne dışarı çıkmak.. 1 senedir öylesine mücadele veriyorum ki.. Artık en sonunda aç istiyosan yeter artık agladığın. Yüzün gülsün artık diyor ama açamıyorum da.. Millet için yaşayan biri olmadım hiç bi zaman ama neticede tüm sülale gördü beni böyle be 27 yaşına geldim. Aaaa açıldınmı seeenn laflarına karsı suskun kalamam herkesle kavga ederim.. Oyüzden açamıyorum bi güç tutuyor beni bilmiyorum ama çok ağır geldi nefsime işte, kendimi her geçen gün mahvediyorum:(