Anne olmadan önce özgürdüm tek kelime ile... İstediğim saatte uyur istediğim saatte uyanırdım. Evde rahatca temizlik yapar, mutfakta güzel yemekler pişirirdim. Banyoya rahatca girer, banyomu da rahat rahat olurdum. Kitap okurdum, kuran okurdum rahat rahat. Çıkar gezerdim. Şimdi ise, geç uyuyorum çocuktan dolayı. Üstüne üstlük geceleri de uyanmak zorundayım emzirmek için . Bölük pörçük uykularla güne uykusuz ve migreni tutmuş bir şekilde uyanıyorum. Bazen kahvaltı bile yapamadığım oldu. Fiziksel olarak çok yorgunum. Bütün günümü ve zamanimi kendisi için harcamam gereken bir yavrum var. Artık ben yokum, sadece o var. Benlikten geçiyor bir süre sonra anneler. Her şeyim onun olmuş. Bedenim, zamanım, her anım... Banyoya rahatca giremiyorum, dışarı rahatca çıkamıyorum, evimi detay detay temizleyemiyorum, mutfakta hamur işleri, poğaçalar vs yapamıyorum. Bir yemeği bile zar zor koyuyorum. Çocuk uyurken ayaklarımın altına misket koyuyorum sanki. Oradan oraya koşturup, o uyanmadan her işi halletmeye çalışıyorum. Nefes nefese kalıyorum. Sonra o uyanınca bu seferde onunla geçir vaktini... Kısacası yorgunum.... Sırt ağrılarım almış başını gidiyor. Fizik tedaviye görünmesi gereken bir beden var artık. Uykusuzum. Göz altlarım çökmüş aynaya baktığımda. Eskiden daha bir bakımlıydım. Kocam beni böyle de seviyor mudur acaba??? Saçlarım da daha bir dökülür oldu son zamanlarda. Eskiden vücudum da güzeldi. Göbeğim de yoktu kilolarım da... Şimdi göbeğime bakıyorum da sarkmış tıpkı teyzelerin göbeği gibi... Kaşlarım da çıkmış. Elime cımbız almaya bile vakit bulamıyorum. Bulsam da enerjim tükenmiş oluyor. Kısacası yorgunum demistim ya... Ama tüm bunlardan sonra başımı bir ceviriyorum ki, bana tatlı tatlı bakıp tebessüm eden minik bir yavru... Gözlerimi kapatayım o an da, kokusunu cekeyim icime. Sarayım sineme.. işte o an bitti gitti tüm yorgunluğum ve uykusuzluğum. Bitti.