Kısaca hayatımı anlatmak isterim arkadaşlar, ben basarılı bi öğrencilik gecirdim. Ama tam üniversiteye hazırkanacagım sene hayatımda radikal kararlar aldım... Bazısı yanlıştı, bazısı dogru. Tesetturume çeki duzen verdim önceden basımda basortu vardı ama örtuye riayet eden bi halim yoktu. Okuduğum kitaplar beni cok etkiledi. Kendime bi gun dedim ki. Ya acıcam basımı ya da duzgunce ortuncem. Dikkat cektikten sonra ha acık olmuşsun ha kapalı ne farkı var dedim.... Once paardesu sonra ferace hatta en son carsaf.. Bundan hiç pişman degılım Allah için yaptıgım tek sey bu diyebilirim kendıme...
Ama pişman oldugum üniversiteye gitmekten vazgecmekti. Fakat onda da maalesef toplumsal sıkıntııalrında etkisi oldu. Basortululerı bile yeni yeni kabul etmışlerdi unıversıteye kaldı ki ben carsaflıydım..
Medreseye gidip dini ilimler almak istedim ama şans mı kader mi onlar da hep yarım kaldı bi şekilde...
Ve hayatımın en buyuk dersi eşim... Onunla tanısmamız gorucu usulu gibi bişey oldu ama taa cocuklugumdan bildiğim biriydi.. Geçmişte alkol hatta uyusturucu bile kullanmış eşim. Ama beni istedikleri zaman Nasuh bi tovbe ile Allaha yönelmiş... Baya dindar Allah kelamından baska laf etmeyen bi insandı. İlk kabul etmedim cunku o ara acık ogretim unıversıte okuyordum. Bir daha istediler. Dedim ki vardır bunda bısey. İçimde bişeyler ucardı adı gecınce. Hatta cocukken bile ben onun adını duyunca içimde bi heyecan olurdu.. Tanıstık konustuk anlaştık. Babam istemedi katıyen dedi direttım...
Sonuc 1-2 yıl içinde evlendık. Evlenir evlenmez alkol kullandıgını ögrendim. Beynimden asagı kaynar sular dokuldu. Ama yıne dıslamadım onu cok uzuldum kahroldum ama yıne ona bana dokunma benimle konusma demedim. İcer gelirdi dizime yatardı.sızardı Basını oksardım hısckıra hıckıra aglardım.
Cok sey yasadık. .. İyi gunlerimiz olmadı mı ya da cok kötu bi insan mıydı hayır. Zaten berbat bi insan olduguna ınansam cocuk dusunemezdim ondan. Cocukdan sonra bıraz daha kendıne gelir dedim. Tabi ki de cocugu evlilik kurtulsun diye yapmadım. Bosanmak da hiç istemedim. Duzelecegıne inandım hep. Beni sevıyordu cunku. Ayaklarımın altını öperdi. Yolda yürürken bagcıgım çözulse beni eğmez kendı egilip baglardı. Yemegımı yapardı yeri gelır..
Ama cocuktan sonra koptuk. Tamamen sonra birde aldattı ustune içim kan aglayarak yazıyorum bunu. Bittik yani..
Ve şuan ayrılıyoruz. Caremiz yok maalesef. Hep bi mucize bekledim hep duzelsin istedim ama olmadı...
Ve suan ben 19 aylık bebegım ile hayata yeniden başlıyorum. Okulumu bitircem, oglum için bası dik alnı acık, insanlara el acmayıp ekmegını tastan cıkaran bi anne olmaya calıscam.. Hayat benim için bastan baslıyor.. Dualarınızı istıyorum dostlar... Umarım bi gun bende huzura kavusur mutlu olurum..
Eşime de beddua etmem o yapamadı aile olamadı farkına varamadı suan cok pişman aglamaktan yuzu gozu şişiyormuş hep. Umarım o da en azından bundan sonra ogluma iyi bi baba olur. Bir arada olmasak da mutlu ederiz oglumu :(