Kayınvalidemlere kalsa hiç çıkmayacağım ama çıkıyorum. Kimse de bişey diyemez. Normalde dışarı pek çıkmam ama ev kalabalık. Bunalıyorum artık. Bebeğimle başbaşa kalmak istiyorum. Öyle olmayınca da kaçacak delik arıyorum hergün. Eşimle arada yarım saat 1 saat çıkıp geziyoruz. Onun dışında doktor ve sağlık ocağı kontrollerimiz var. Ufak tefek eksiklerimiz olduğu için e bebeğe falan gitmek için çıkıyoruz. Dün sokak arasında mevlit yemeğine katıldık. Hiç bir yere gitmesek de sık evin yakınlarında yürüyüş yapıyoruz. Sezaryen olanların normal olanlara göre toparlanması daha zormuş. Ben de doğum yaptığım günden beri devamlı hareket halindeyim. 10.55 te doğurdum. Öğleden sonra 3 ya da 4 te ilk kez ayağa kalk dediler. Çok zormuş ama başardım. 1 adım atsam bile yeteceğini söylediler ama ben bir koridoru yürüyeyim dedim. Aynı günün akşamına merdiven inip çıkmaları denedim kantine falan inip çıkıyordum. O gece gaz çıkardım ertesi gün de küçük ve büyük tuvalet. Zaten doğumdan sonraki gün beni iyi görünce taburcu ettiler hemen. 40ı çıkana kadar evde durulur saçmalığına inanmıyorum. Çıkmazsa yürümezse normal hayata dönmezse nasıl iyileşecek bir insan.
