7 yıllık evliyim 2 evladım var biri yenı dogdu 8 günlük biri 4 yasında 19 yasında evlendım cok sey yasadım ailemden ayrıldım istanbuldan ankara ya geldım anlayıssız eski kafalı ınsanların arasına düştügümü sonradan anladım 1 senem hep esimle kavga ederek gevtı bebegımj kaybettım düşük yaptım 1 bucuk sene bebegım olmadı rabbım sonra ıkı tane verdı 4 yıl kaynanayla kayınbabayla yasadım ayrı ev istedim diye duymadıgım laf kalmadı cok sulu gozlu cok herseye kafayı takan bırıydım gözlerimin içi parlar hep gulumserdım kendı evıme cıktım kızım 1 bucuk yasındaydı cok zor bi bebeklıgu gectı hasta olsa senın yuzunden düsse senın yuzunden dedıler sonunda ne oldu benden bana bişey kalmadı butun duygularım köreldi kapkara bir kalbim oldu esime kızgınlıgım gıtmedı ne yaparsa yapsın ama hiç savasmaktan vazgecmedım ne kadar acı yasasamda yasamaktan bebeklerımden vazgecmedım simdi daha ıyı bır hayatım var ama benım yasayacak hevesım yok kalbım kırık bır cam parcası gıbı tuzla buz ne yasarsak yasayalım ıyı veya kotu hayat devam edıyor her zman edecekte zman asla durmayacak bitmeyecek yasadıgınız her ne olursa olsun dua etmeyı rabbımden istemeyı ve isyan etmemeyı aklınızdan cıkarmayın ben oyle yaptım allah herkesın yar ve yardımcısı olsun sagolun okudugunuz ıcın