5 sene cocugum olmadi bir yegenim vardi ben evlendikten 4 sene sonra ablam kaza sonucu hamile kaldi bana söylememisti arayip soyledigin hıçkırıklar icinde benden ozur dileyerek ben hamileyim demisti ben sakin bir tavirla abla niye agliyorsun bu senin benim elimde olan birsey degil ki Allahım kime neyi nasip ettiyse insanlar onlara nasip olur dedim ve ablamo telkin ettim ablamin beni bu denli düşünmesi cok hosuma gitmisti fakat bir yandan yüreğimi yaralamisti iyi niyetten bile olsa dısardan insanlarin acıyabilecegi bir aci olarak gorunuyormuş evlatsızliķ dedim sonra hep utandim birilerinin cocuklari sevmeye kucagima almaya bir kac akrabamin cocuk görmesine gittim cocugu severken herkes bana bakiyordu yuregim birdaha acımıştı her bir toplulukdan geldiginde o bakışlar yüzünden ağlıyordum kimsnin kotu niyetli olmadigini biliyordum ama yuregim aciyordu simdi Allaha sukurker olsun 5 senenin sonunda yavruma kavuştum. Demem o ki uzulur diye davranmayin dogal davranin Rabbimin nasip ettigi kadar mutluyuz ve sahibiz bazi seylere.