Biraz uzun bir post olacak, okuyan herkese şimdiden teşekkür ederim.
Ben 4 senelik evliyim ve 7 aylık bir kızım var.
Evlendikten sonra vajinismus olduğumu farkettim. Ve tedavi oldum. Bilen bilir, zor bir süreç. Tabi bu durumu ailem ve eşimin ailesi öğrendi.
Sonuçta gergin bir süreç, tedavi olduktan sonra eşimle daha çok yakinlastik. Ve bu olaylardan sonra kayınvalidem ve görümcem bebek konusunda daha da sıkıştırmaya başladılar. Gerçi ben onlar istiyor diye bebek yapacak kişilikte biri değilim. Ama bir gün gorumcemin dediği laf fena dokundu. Eşimle telefonda konuşurken bebek var mı falan diye sordu, akabinde resmen "onu da mı beceremiyorsunuz?" dedi, eşim bunu duyduğumu farketmedi, hemen ablasına kızıp ne saçmalıyorsun sen, düzgün konuş diye çıkıştı. Bir kadının en büyük düşmanı yine bir kadınmış bunu o zaman çok iyi anladım. Çünkü küçük görümcem beni kıskanır, hep üstten bakmaya çalışır, ama ben her defasında onu bastırmayı başarırım.
Her neyse hamile kaldım, tabi bunlar Karadenizli, oğlana pek düşkünler (! Her şey lafta !) Heyecanla oğlan bekliyorlar. Allah biliyor ya sağlıklı olsun gerisi önemli değil diyorum ama içimden de hep kız geçti bu zamana kadar. Ve cinsiyetinin kız olduğunu öğrendik. Kayınvalidem sürekli belki değişir cinsiyeti demeye başladı. Her defasında telefonda bunları dedi, "ya erkek olursa", bende hep sağlıklı olsun da önemli değil dedim. Perinatoloji uzmanına gittim, orada da tescillendi kız olacağı. Ama kayınvalidem her zaman heyecanla erkek olacak diye bekliyor. Neyse doğuma 2 hafta kadar bir süre kalmıştı. Annem, kayınvalidem ve eşimle doktoruna gittik. Kayınvalidem cinsiyetine bakın belki erkektir dedi, doktorumla bakistik uzunca. Israrla kız olduğunu söyledi. Doktordan çıkıp eve gelene kadar tek kelime etmedim, yine erkek meselesi açıldı, kayınvalideme "eğer bir daha erkek olursa muhabbeti yaparsa seninle bir daha konuşmam" dedim, kadın şok oldu resmen. (Umrumda değil açıkçası)
37.haftada çatı muayenesi oldum ve normal doğum yapamayacağımı öğrendim, yapım buna müsait değilmiş, birkaç doktorla daha görüştüm onlarda zorunlu sezeryan olman lazım dediler. Ve biliyorum ki zorunlu sezeryanı doktor demese korkak olmakla itham edilecektim.
Kızımın odasını hep benim ailem yaptı. Bizimkiler için sorun değildi, ilk torunlarıydı ve seve seve yaptılar. Ama eşimin tarafında onların soyadı ile doğan ilk bebekti. İnsan az da olsa bir destek bekliyor.
Ve o muhteşem gün geldi. Güzeller güzeli kızım dünyaya geldi. Her şey çok güzel. Ama o da ne kayınpederim ve kaynanam kızımın kulağına ismini okuyor, sanki benim hiç yakınım anam babam yokmuş gibi ve de hastane odasında.( Çok mu acildi, kulağına ezan evde okunsa olmaz mıydı? ) O an tepki veremedim. İçimde kaldı bunlar hep.
Tam doğum yaptığım zamanlarda covid19 belası ortaya çıktı. Kayınvalidem hiç dikkat etmedi temizliğine, ilk zamanlar ses çıkarmadım, belki dikkat eder diye ama nerdeee. Daha sonra geldiğinde kızımı sevmeden önce ellerini yikamasini söyledim, daha önce bir şey demiyordun dedi, demem gerekiyormuş kusura bakma etraf virüs kayniyorken kimse ellerini yıkamadan kızıma dokunamaz dedim.
Kayınvalidem kızımı çok hor kaldırıyordu haliyle benim için gidiyordu, uyardım "anne nasıl kaldiriyorsun, boynunu tutamıyor daha" dediğimde gorumcenin oğlunu hep böyle tuttum ben dedi, onu tutabilirsin ama benim kızımı tutamazsın dedim.
Ve birde takı sorunsalı var, çok takı meraklısı değilim ama insan bir şey bekliyor, bana takılan bir şey yok zaten kayınvalidem tarafından, kızıma sadece isimli plaka kolye yaptırmış, durumu olmasa tamam derim ama maddi durumları da iyi, o kolyenin ederi o zaman 2 çeyrek altın yapıyordu. Ki gorumcelerimden tek bir şey görmedim.
Gelelim 40 mevzusuna. Ben İstanbul'da yaşıyorum. Bazı işleri olduğu için annem 25 gün bakabildi bana. Ondan sonra eşim ve ben baktık kızıma. 40inda kayınvalidem görümcem kimse gelmedi, telefon dahi edilmedi. Neyse o kısmı geçtim. 40indan 3 gün sonra geldiler, kayinvalidemin bahanesi takdire şayandı, virüs var malum ondan gelemedik kızım kusura bakma, şöyle bir baktım virüs bitti de benim mi haberim yok dedim.(bu da böyle bir anım.)
Kayinvalidemin lohusa donemimde evime yemekli misafir getirmeye çalışma olayını açmıyorum bile.
Kısacası ben kayinvalidemin ve gorumcelerimin kızıma olan sevgisini yapmacık olarak nitelendiriyorum. Kızım için kendi çocuklarının kıyafetlerini vermekten başka bir şey yapmadılar. Ne bileyim kızımın kullandığı bezi biliyorlar, numarasını biliyorlar, insan bir jest yapar bez alır gönderir, söylemeden kıyafet alır gönderir. Bazı şeyleri söyledikten sonra yapılınca değeri kalmıyor ve bir şey isteyesimde gelmiyor açıkçası.
Ben mi çok gaddarım onlara karşı onlar mı çok vurdumduymaz bilmiyorum. Amacım sadece içimi dökmekti.
(Daha devamı var, zaten epey uzun oldu, onuda başka bir zaman başka bir postta yazarım)