Gecen hafta bugun dedemin ani ölüm haberiyle acilen istanbula geldim. Yoklugu oyle bir bosluk olusturdu ki kalbimde o bizim dedemiz degil en yakin dostumuz destekcimizdi. Arkasindan taniyan tanimayan bir defa gormus olanlar bile cok agladi. Cunku o kadar guzel bi ahlaki vardi ki kimseyi kirmaz incitmez kucucuk cocuklara bile buyuk insan muamelesi yapardı. Dogdugu gun babasını 12 yasinda da annesini kaybetmisti. Zor bi hayati olmustu. Ama ona rağmen karakterinden ödün vermeyen sağlam bir adamdi. Dinine öylesine bagliydi ki henuz 2 hafta once ramazan umresinden dönmüştü. Kabeyi cok seviyordu 1 kere hacca 7 kere de umreye gitmisti. Ikisinde giderken beni de goturmustu cok comertti her ay bir suru harçlık verirdi hepimize. Oyle guzel yaşayıp oyle de guzel öldü ki dedem hicbir seyi yokken aniden iftara yarim saat kala kalp krizi geçirip saniyeler icinde teslim etti ruhunu Rabbime. Bizede onun arkasindan ölümüne imrenmek ve birkac saat önce caminin güvenlik kamerasina yansiyan sarıklı cubbeli guzel goruntuleri kaldi. Nurlar icinde uyu dedem cennette gorusmek duasıyla...