Merhaba, aylar önce yazmışsınız, inşaallah durumunuz daha iyidir şimdi. Değilse de naçizane birkaç laf söyleyeyim dedim. Buraya geliş sebebim "çocuğum güldükçe sinirleniyorum" diye aratınca bu yazının çıkması oldu. 2 oğlum var, büyüğü 2,5 yaşında ve bazen sırf ben sinirleniyorum diye yüzüme yüzüme yapmacık gıcık bi kahkaha atıyor, ben de ya sesimi yükseltiyorum ya babasını çağırıyorum ya içeri gidip bi çığlık atıyorum ya da oturup ağlıyorum. Annelik kimse kolay demedi ama her bebek kendine has, her annenin de farklı bir geçmişi var, bebeğin olmadan ne tür zorluklar yaşayacağını kesinlikle bilemiyorsun. Senin kendinle alakalı da öğreneceğin çoook şey oluyor çocuğuna baktıkça zira onlar genelde seni sana yansıtıyor. Sen ne kadar yumuşak ve tahammüllü olursan dikkat et o gün onlar da pamuk gibi oluyorlar. O yüzden kendinde biriken o öfkeyi atmak için kesinlikle bir yol keşfetmelisin. Gerekirse bi süre hazır yemekler yiyin evi temizlemeye yardımcı vs getirin imkanınız varsa, yoksa eğer eşin bebeğe bakarken kendin için bir şeyler yap, enerjini boşaltabileceğin faaliyetler olsun, yarım saatse yarım saat on dakikaysa on dakika hiç fark etmez ama mutlaka zamam ayır, yürüyüşe veya koşuya çıkmak güzel enerji attırır mesela. Sen kendinle ilgili işler yaptıkça değişimi fark edeceksin inşaallah. Kendini suçlama sakın, hepimiz zorlanıyoruz. Geçiyor ama üzülme