Bu öyle birşey ki ne tarifi var ne de anlayabileni...
Herkez ne yaşadığını bilir.kızlar zor bir evliliğim vardı. 5 yıl boyunca hep dayak yedim esimden cok agresif bir insandı. Çocuğumuz olmuyordu. Tedavilerle hamile kaldım sonra düşük yaptım. Düşük ten sonra artık hiç olmaz dediler Allahın işi ya yine hamile kaldım ama yine düşük oldu. Hemde ikisi de 4 ayin üstündeydi. Her hareketlerini hissediyordum kojusuyordum yavrularimla.
Onları kaybetmek o kadar ağır geldi ki bize bir baktık etrafımizda bize destek olan kimse yok ve biz birbirimize tutunduk. Eşim çok değişti çok başka bir insan oldu. Evliliğimiz düzene girdi. Biz tekrar çocuk istiyorduk ama olmuyordu.bu arada geldik 8. Yilimiza 
İyi bir doktor bulduk gittik görüştük. Bize doğal yolla olmayacağını tüp bebek yapmamız gerektiğini tekrarlayan dusuklerim olduğu için uzun ve zorlu bir süreç beklediğini anlattı. Hepsine tamam dedik. Ma biraz kilo fazlalığı vardı onu ver istediğin zaman gel dedi. Biz çıktık hastaneden ben sıkı bir diyete başladım eşimde bir taraftan para biriktir meye başladı.
Ben o azimle 6 kilo verdim 1 ayda. Tabi takvime hiç bakmıyorum. Sonra bir aksam eşim dedi ki adetine kaç gün var biz ne zaman gideceğiz hastaneye. Bi bakiyim dedim actim takvimi 4 gün geçmiş adetim. 1 gün bile sasmazdi...
Sok içinde birbirimize baktık. Dedim ki diyet falan yaptım spor yaptım vücudun dengesi bozuldu bide tedaviye başlayacağız stresten olmuştur dedim. Gecistirdik ama hiç bir şekilde umudumuz yok.
3 gün daha geçti üstünden ama yine olmuyorum. O gün eltimle lazere gidecektik sırf içimde şüphe olmasın lazere gireceğim diye test aldım. Eve geldim. Kabak gibi 2 tane çizgi bana bakıyor gulumsuyor hayırdır inşallah heyyyy
Evet evet hamileydim. Ama ne test bana inaniyordu ne ben teste 
Eşimi aradım. Eşim özel bir şirkette makam şoförü. Yoğun çalışıyor. Napiyorsun nerdesin dedim. Başladı bana istanbul trafiğini, gittikleri yerin çok uzak olduğunu gece geç geleceğini karnının aç olduğunu anlatmaya.o kadar bunalmis ki gerçekten güzel birşeye ihtiyacı vardı belliydi.
Hiç tereddüt etmeden lafını böldum.
BABA OLUYORSUN dedim.
Sustu. Sustu.sustu...
Yunus dedim..
Ağladı.
Askm iyi misin dedim..
Harbi mi lan diyebildi
Arabanın içinde bağırdı çığlık attı dışarı çıktı etrafına bağırdı.
BEN BABA OLUYORUM.
O kadar mutluydu ki tüm bedenimde hissettim onun mutluluğunu.
Ertesi gün doktora gittik.
Doktor kaç kilo verdin dedi 6 dedim. Tmm şimdilik yeterli önce kan alalım tedaviyi baslatalim dedi. Bende dedim ki hocam önce muayene olmak istiyorum. Bana dedi ki yumurta rezervin çok güzeldi bakmaya gerek yok direk başlayalım. Bende bakmaya gerek var dedim zorla geçtim catala 
Doktor da büyük bir sessizlik oluştu 
ona göre bu imkansız di. Ama olmuştu. Aile büyüğü muz vasıtasıyla tanistigimiz için aramızda iyiydi doktorla. Sarıldı bana tebrik ederim dedi. Orda kutladık falan filan neyse bir süre ilaç igne tahlil serum ne varsa hepsini denedi üstümde
Sonra riskli bir gebelik olduğu ve doğuma kadar yatmam gerektiği ortaya çıktı. Çünkü bebeğim 10. Haftaya gelip büyümeye başlayınca vücut bebeği yabancı madde olarak görüyor ve onu atmak istiyor. Yani vücudum hamileliği kabul etmiyor benim.
Yattım. Sabırla acıyla agriyla yattım. 24 hafta bitmek üzere allahın izniyle. Sadece eşim vardı yanımda. Kimse olmadı 1 ay kadar annem geldi kaldı ama oda gidecekti ve gitti.biz yine eşimle kaldık baş başa.
Bazen bahsederim bilenler bilir bebek gibi baktı bana. Hem iş hem ev hem yemek hem ütü çamaşır bulasik market pazar... bir kadın ve bir erkeğin evlilik hayatında üstüne düşen ne gibi sorumlulukları varsa hepsini tek başına üstlendi.
Hala da öyle. Yeterki iyi ol.yeterki kızımıza birsey olmasın derdinde.
Yatmak çok zor gerçekten. Hele ki ağrı sızı içinde yatmak çok çok zor. İnanın günde tuvalete bile sayılı kalktım. Sabah basucuma kahvaltı hazırlar giderdi yattigim yerden yerdim. Öğlen kaçar kaçar gelir karnimi doyurur ise gider. Akşam ne kadar erken gelse onu kâr sayar. İşte beni dövüp sürekli boşanmak istediğini söyleyen kocam şimdilerde daha bir üstüme düşer oldu.
RABBİM İKİ CİHANDA DA ONDAN RAZI OLSUN. AYAĞINA TAŞ DEYMESİN. KENDİMDEN ÇOK ONUN BU YAVRUMUZU KUCAĞINA ALMASINI İSTİYORUM. Allah evlerimize kucaklarimizi boş birakmasin.
Bende hep heyecanla beklerdim şafak 99 yazacağım günü. Ama mecburi sezeryan olacağım için ben şafak sayamamistim günüm belli değildi. Bugün öğrendim safagimi
Teyzeleri Allah nasip eder o günleri gorursek Zeynep Asya'ma kavuşmama 89 gün kalmış. Şaka gibi demi. Çok az bir zaman. İnşallah hayirla dünyaya gelir yavrum. Çektiğimiz acılara eziyetlere deyen hayırlı bir evladimiz olur inşallah.
Evet buda kısaca benim hikayemdi. Okuyana uzun gelebilir ama yaşayan için bu sadece bir özet inaninki. Nerden esti neden yazdım neden sizi bu kadar bunalttim bilmiyorum ama bu gece de ben yazmak istedim. Umarım sabırla olursunuz duanizi eksik etmeyin. Sizde benim duamdasiniz iyi ki varsınız hakkınızı helal edin...
