Benim eşim de 10 aylık bebeğimiz çok korumacı yaklaşıyor. Çocuk hareket etmek istiyor bi bakıyorum kucağında. Çocuğu bir saniye yere bırakmıyor evdeyken. Ben de dediğin gibi iş, çocuk, ev işi bir sürü sorumluluk gerginim. O beni düşecek bak diye sıkıştırdıkça sen hiç mi düşmedim diyip duymuyorum. Evde ona zarar verecek herşeyi kaldırdım tüm mobilyaları onun rahat oynayabileceği şekilde kenara ittim filan. Düşecek, ciddi zarar göreceği bişey yok diyip umursamıyorum. Başka yapacak bişey yok çünkü. İlk başlarda ben de senin gibi ben annesiyim benden daha çok düşünemezsin, böyle yaparsan hayatı öğrenemez bu çocuk vs. Bir sürü şey söylüyordum. Şimdi sadece bırak düşsün demekle yetinip işime bakıyorum. Umursamamayı öğrenmen lazım canım. Başka türlü zor.. Kendine yazık edersin.