Merhaba kızlar. Günlerdir burada yazılanları takip ediyorum. Oğlum bugün 30 günlük oldu. Çok şükür bu günlere ulaşabildik. Sizlerle paylaşmak istediklerim var. Yoksa patlayacağım artik.
Kusura bakmayın cok uzun yazacağım. 30 gün once sezaryenle doğurdum. Düğünden önce hamile kalmış olduğum anlaşılınca özellikle babam basta olmak üzere tüm ailem benimle iletişimi kesti. Hastanede doğuma girerken haber verdik. Sadece annem ve kardesim geldiler yanımıza. 2.gün akşama taburcu olup eve geldik. Ve asıl macera başladı. Eşim ve ben 1 günlük yavrumuzla başbaşa kalmıştık. Yardım eden bir allahın kulu yok. Annem 3 güne bir telefonla halimizi soruyor o kadar. Kayınvalidem daha da ilginç. Ben doğumdan yeni çıkmışım, anestezi etkisindeyim hala. Hayırlı olsun demeden önce, eşimden para istedi, ev alacakmış da.. kalkıp hayırlı olsuna bile gelmedi. Yardıma gel dedik. Yaza 1 haftalığına sevmeye gelirim dedi. O oyle deyince, esim de hic gelme istemiyorum senin gibi anneyi dedi. Onunla da iletişimi kestik. Eşim de ben de hem öksüz hem yetim gibi olduk anlayacağınız. Cihangirin 5.gün kontrolünde %10dan fazla kilo kaybettiği, sariliginin çok yukseldigi ve malesef aç kaldığı için bobreklerinin zarar gormeye başladığı söylendi. Yavrum aç kalmıştı. Sütüm yetmemis ve haberim bile olmamış. :( hastaneye yatıracağım dedi doktoru. Ben beslerim yavrumu siz ne yapacağımı söyleyin dedim. Mama başlıyoruz dedi. Hipp aldık hemen. Kaşıkla almıyor. Enjektörle almıyor. Deli gibi ağlıyor ama sesi bile çıkmıyor artik. Baygin gibi. Cocuk kucagimda olecek diye korktum. Çaresiz biberonla verdik. Allahım.. o andaki gözlerindeki mutluluğu gördüm.. Yavrum 5 gündür ilk defa doymuştu. Sonra hem sütümü sağdım hem mama verdim. 10.günde doğum kilosuna geri ulaşmıştı. Tam iyiyiz artik derken, yavrum 18gunlukken, bende ateş başladı. Kemiklerim sızlıyor filan. Yorgunluktandir diye geciştirdim. Sonra bir sabah bir baktım, aaa koku alamıyorum. Hemen gidip test verdim. Veee tabiiki pozitif. Bir de korona olduk iyi mi. 2 gün sonra, cihangirin de ateşi yükseldi. Yine beslenmemeye başladı. Zaten biberonla besleniyor, mememi zaten istemiyor artik, bir de onları da almamaya başladı.. o 1 hafta nasıl geçti bir ben bilirim bir allah. :( eşim sürekli asabi, kendi ailesine kızıyor, bizimkilere kiziyor, bu bebek niye ağlıyor diye kızıyor. Gündüz neden temizlik-yemek yapmak yerine uyuyorsun tavrına giriyor. Çamaşırları sarmasını rica ediyorum, söylene söylene yapıyor vs. Ben moralmen iyice çöktüm. Zaten az olan sütüm daha da azalmaya başladı. Yavrum zaten beslenemiyor falan. Offf çok şükür ki atlattık o günleri. Eşim tekrar eski mülayim haline dönüştü. O canavar yok oldu. Ama olan sütüme oldu. Sürekli ağlamaktan, üzülmekten azaldı da azaldı.. ilk başta günde 600ml çıkarken, şimdi günde 350-400ü bulsam şükrediyorum.. Yavrum mamaya ve biberona iyice alıştı. Beni hiç emmiyor artik. Neyse ki sağlığı yerinde.
Bizim testlerimiz negatife döndü, bu sefer de eşim pozitif oldu. Hem de ağır atlatıyor bir de. Hastaneye yatirmadilar. Evde ilac kullaniyor. Ona mi bakayım, el kadar bebekle mi uğraşayım, lohisaligin yorgunluğuyla mi uğraşayım bilemedim. Gebeyken toplamda 7 kilo almıştım. Bu 1 ayda, stresten yorgunluktan 15 kilo verdim. :( tam herşey normale döndü, evde düzenimizi kurduk, annem bir evlâdı olduğunu hatırlayıverdi. hergun hergun arayıp torununun resmini istemeye başladı. Kayinvalidem oğluna küsmüş ya, beni arıyor nasılsınız diye. Hasta olduğumuzu, oğlunun daha beter olduğunu anlatıyorum. Haa öyle mi, benim de boğazım şişmişti ben de hastayım diyor. Şikâyet de edemiyorum halimden. Ben şikayet edince, eşim daha da gaza geliyor. Kimseye de anlatamıyorum. Zaten karantinadayiz, yavrumun bezi bitse, maması bitse evden çıkıp markete gidemiyoruz. :( ailelerimizi zaten sildik. Içim şişti artik. Bunları birine anlatmam lazımdı.. başınızı ağrıttım kusura bakmayın. Şimdi süt sağarken yazıyorum bunları. Inşallah sütüm artar diye dua ede ede...