14 aylık olmak üzere bir kızım var. Sürekli başka sevdiklerinin arkasından ağlıyor. Babasının, dedesinin,ananesinin. Ya ben tüm gün bakıyorum yedir içir yatır doyur. Onlar varken ben kapıdan çıkıyorum umursamıyor bile ya. Dışarı gider gibi yapıyorum sadece dışarıya çıkmış olmak için gelmek istiyor.
Ben sakin bir insan değilim yapmaması gerekli olan bişey de, hayır diye sesleniyorum sert ses tonuyla. Yemek yemiyor ağzına tıkmıyorum ama sesli olarak kızıyorum kızım yesene diye. Bir ben mi böyle kızıyorum bir ben mi böyle davranıyorum da bu çocuk bana böyle yapıyor ya. Gerçekten kahroluyorum artık. Napayım canım gülüm yık orayı kır eşyayı, sok ağzına pisliği mi diyeyim beni sevsin diye. Uyuturken ayrı dert yemekte ayrı dert. Çok yoruldum