Benimkini çözemedim , bir iyi bir kötü . Bizim gelir ortak.Yami eşimin kazancı direkt eve gelmiyor.Eşimin babası çok iyi ,bonkör bir adam. Asla hak yemiyor .Annesi ne diyorsa onu evime alır.Pazara bile gitmedim en kötü zamanımda.Liste verdim getirdiler.7 Ay yemrk yiyemedim bulantı kusmam çoktu .Ona rağmen ev tıklım tıklım yiyecek doldurdular .Almayın yiyemiyorum dememe rağmen "Ye hastalanma " deeiler.Ama gel gör ki kaynana o kadar yemek yapamadığım gün biir tas çorba bile getirmedi.Zaten istemiyordum ne yemek ne temizlik .Bem hoşlanmam öyle şeylerden.Ama arayıp sormadı bile.Aynı sokakta oturuyoruz.Bazen hastaneye acilden giderdim , çok kötüleşirdim. Akşam gelip ya da serum bitip eve gelirdim başlardım yine temizlik yemek yapmaya.Ve ben koku hassasiyetim yüzünden yemek pişirmekte de çok zorlanırdım..En zorlandığım günümde bile gelmedi. İyileştikten sonra (son 2 ay kalmıştı, benim bulantılar falan geçti şükür) bir gün lafı açıldı .Bana şey diyor "Yemek falan yapamazsan,yardım lazım olursa söyle) İş işten geçmiş artık yemek yapabiliyorum.Doğuma kalmış 2 ay.Dalga mı geçti anlamadım. Annem de aynı şehirdeyiz ama uzak, pandemi yasakları yüzğnden çok gelemiyordu kadın.Lohusa dönemimde de kaynaja kişisi gelmedi doğru düzgün.Annem kaldı yanımda 20 gün kadar.Aramadı bile bugün nasılsın diye.Veeee hattaa Tatile gitti .Şaka gibi .Allahtan annem vardı ben o depresyonla kendime zarar verebilirdim.Çok psikolojim bozuldu. Çünkü eşim de benim gece 12 de geliyor işten.Mahalleyi tanımıyorum biraz korkuyorum bu mahalleden.Serseri ,hırsıx kaynıyor mahalle.. Biraz uzun oldu kusura bakma konu açılınca tutamadım kendimi .Daha var da roman yazmak istemiyorum buraua.